Eldorado (2004)
Συγγραφέας: Marius von Mayenburg
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνικά-Κοστούμια: Σωκράτης Σωκράτους
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Παίζουν:
Θάνος Σαμαράς
Γιώτα Φέστα
Κώστας Τριανταφυλλόπουλος
Διώνη. Κουρτάκη
Λεωνίδας Καλφαγιάννης
Γιούλη Τάσιου
Το Ελντοράντο είναι μια πόλη που φλέγεται εξαιτίας μιας επένδυσης που κάνει μια τεράστια κτηματομεσιτική εταιρεία που θέλει ν' αδειάσει ένα αστικό κέντρο. Το βομβαρδίζει ο στρατός και στη συνέχεια προσπαθούν να διώξουν τους κατοίκους, ώστε να κτίσουν μια πόλη των ονείρων Mια οικογένεια επενδύει σε αυτό το όνειρο και βλέπουμε στο εσωτερικό της πώς επιδρά αυτός ο εμφύλιος πόλεμος. Πώς διαβρώνονται οι προσωπικές σχέσεις. Μιλάει για τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης απληστίας και ελπίδας. Αν και πάρα πολύ καθημερινό το θέμα, είναι ένα κωμικό έργο με αρκετό «μαύρο χιούμορ». Ακριβώς στο σαρκαστικό στυλ του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που βρίσκει αφορμή με την βοήθεια ενός εξαιρετικού Θάνου Σαμαρά και μιας τόσο Γιάννα Αγγελοπούλου style Γιώτας Φέστα να μας βγάλει προκλητικά τη γλώσσα σε τούτο το σύμπαν μοντέλων πασαρέλας που χτίσαμε όλοι μας, από φιλοδοξία, απληστία, άγνοια κι έλλειψη αξιών. Ένα σύμπαν που μας οδηγεί στην βίαιη φυγή της ουσιαστικής αυτοκτονίας μας και μόνο στη σκέψη τι κάναμε εμείς για την δημιουργία τόσων περίπλοκων προσωπικών κι άλυτων ανικανοποίητων ονείρων και επιδιώξεων.
Ο Θάνος Σαμαράς δίνει μαθήματα ηθοποιίας και είναι πραγματικά συγκλονιστικός αν σκεφτούμε ότι ουσιαστικά είναι ένα sui generis θεατρικό πρόσωπο που συνεργάζεται με έναν υποδόριο προβοκάτορα των αισθημάτων όπως ο Γιάνναρης. Η μετάφραση είναι πραγματικά εμπνευσμένη και βασίζεται στο ανατρεπτικό κείμενου του άλλου τρομερού παιδιού της Γερμανίας του 21ου αιώνα του Marius von Mayenburg, πολυβραβευμένου, τολμηρού επιδειξία και ανανεωτή του θεατρικού λόγου στην Ευρώπη που γράφτηκε (τι τραγική σύμπτωση) την χρονιά του Αττικού γιαπιού των Ολυμπιακών μας Αγώνων το 2004. Η Γιώτα Φέστα και ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος με την άνεση τους και την απαξίωση των πάντων ουσιαστικά είναι οι 2 μοχλοί του τρόμου σε τούτο το διπλής όψης θρίλερ. Των σχέσεων και των καταστάσεων. Το σαρκαστικό χιούμορ της παράστασης σε καίει σε χαμηλή φωτιά, τόσο που το εν μέρει λυτρωτικό τέλος σε κάνει να θές να πιείς το πρώτο σφηνάκι στο υπέροχο και φιλόξενο μπαρ του Θεάτρου με το τέλος της.
Μια παράσταση ενοχλητική για την οξύνοια της, ενδιαφέρουσα για την υπόγεια ενέργειά της, κωμική για την ευστοχία της και τελικά ένα έργο που μας αφορά άμεσα για την οδυνηρή προσωπική μας προοπτική που περιγράφει.
+ Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή
-Η ερμηνεία της Διώνης Κουρτάκη
Συγγραφέας: Marius von Mayenburg
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνικά-Κοστούμια: Σωκράτης Σωκράτους
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Παίζουν:
Θάνος Σαμαράς
Γιώτα Φέστα
Κώστας Τριανταφυλλόπουλος
Διώνη. Κουρτάκη
Λεωνίδας Καλφαγιάννης
Γιούλη Τάσιου
Το Ελντοράντο είναι μια πόλη που φλέγεται εξαιτίας μιας επένδυσης που κάνει μια τεράστια κτηματομεσιτική εταιρεία που θέλει ν' αδειάσει ένα αστικό κέντρο. Το βομβαρδίζει ο στρατός και στη συνέχεια προσπαθούν να διώξουν τους κατοίκους, ώστε να κτίσουν μια πόλη των ονείρων Mια οικογένεια επενδύει σε αυτό το όνειρο και βλέπουμε στο εσωτερικό της πώς επιδρά αυτός ο εμφύλιος πόλεμος. Πώς διαβρώνονται οι προσωπικές σχέσεις. Μιλάει για τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης απληστίας και ελπίδας. Αν και πάρα πολύ καθημερινό το θέμα, είναι ένα κωμικό έργο με αρκετό «μαύρο χιούμορ». Ακριβώς στο σαρκαστικό στυλ του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που βρίσκει αφορμή με την βοήθεια ενός εξαιρετικού Θάνου Σαμαρά και μιας τόσο Γιάννα Αγγελοπούλου style Γιώτας Φέστα να μας βγάλει προκλητικά τη γλώσσα σε τούτο το σύμπαν μοντέλων πασαρέλας που χτίσαμε όλοι μας, από φιλοδοξία, απληστία, άγνοια κι έλλειψη αξιών. Ένα σύμπαν που μας οδηγεί στην βίαιη φυγή της ουσιαστικής αυτοκτονίας μας και μόνο στη σκέψη τι κάναμε εμείς για την δημιουργία τόσων περίπλοκων προσωπικών κι άλυτων ανικανοποίητων ονείρων και επιδιώξεων.
Ο Θάνος Σαμαράς δίνει μαθήματα ηθοποιίας και είναι πραγματικά συγκλονιστικός αν σκεφτούμε ότι ουσιαστικά είναι ένα sui generis θεατρικό πρόσωπο που συνεργάζεται με έναν υποδόριο προβοκάτορα των αισθημάτων όπως ο Γιάνναρης. Η μετάφραση είναι πραγματικά εμπνευσμένη και βασίζεται στο ανατρεπτικό κείμενου του άλλου τρομερού παιδιού της Γερμανίας του 21ου αιώνα του Marius von Mayenburg, πολυβραβευμένου, τολμηρού επιδειξία και ανανεωτή του θεατρικού λόγου στην Ευρώπη που γράφτηκε (τι τραγική σύμπτωση) την χρονιά του Αττικού γιαπιού των Ολυμπιακών μας Αγώνων το 2004. Η Γιώτα Φέστα και ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος με την άνεση τους και την απαξίωση των πάντων ουσιαστικά είναι οι 2 μοχλοί του τρόμου σε τούτο το διπλής όψης θρίλερ. Των σχέσεων και των καταστάσεων. Το σαρκαστικό χιούμορ της παράστασης σε καίει σε χαμηλή φωτιά, τόσο που το εν μέρει λυτρωτικό τέλος σε κάνει να θές να πιείς το πρώτο σφηνάκι στο υπέροχο και φιλόξενο μπαρ του Θεάτρου με το τέλος της.
Μια παράσταση ενοχλητική για την οξύνοια της, ενδιαφέρουσα για την υπόγεια ενέργειά της, κωμική για την ευστοχία της και τελικά ένα έργο που μας αφορά άμεσα για την οδυνηρή προσωπική μας προοπτική που περιγράφει.
+ Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή
-Η ερμηνεία της Διώνης Κουρτάκη
3 σχόλια:
καλέ τι κριτική είναι αυτή; τίποτις μείον δε βρήκες; α πα πα έπαθα μια τελειοθηρία, μια τελειομανία, μια υστεροβλεψία μ' αυτά που διάβασα.
Για να καταλάβω: ο Γιάνναρης δεν είναι αυτός που έχει να δει σουξέ στο σινεμά μια πενταετία; μμμ αυτός...μάααλιστα...μπα; και το 'ριξε στη σκηνοθεσία τη θεατρική; μάαααλιστα μάλιστα...πώς κι έτσι;
μμμ...αυτός δεν ήτανε που 'χε έρθει με παρέα το Φραγκάκη, ήμαρτον με τον παρ' ολίγο παρά τρίχα παρά πόντο ηθοποιό, και κάτι άλλους, στο Τέμενος και μας έσπασε τα μπιπ, ώσπου ξεκουμπιστήκανε και είδαμε με την ησυχία μας σινεμά;
για να περάσω κι εγώ απ' το θέατρό του να ανταποδώσω τα δέοντα (και ζέοντα)...
Δε λες που επιτέλους μετά από 6 θεατρικά φέσια είδα και κάτι καλό?
άμα είν' έτσι, και επειδή καταλαβαίνω τι θα πει παράσταση-φέσι (κλαψ κλαψ λυγμ), δεν το συζητώ, δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός.
Δημοσίευση σχολίου