Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Η Αννα Δημητρίου τον Δεκέμβρη ταξιδεύει ως το "π"

Η Αννα είναι η αιτία που αγάπησα τα blogs
μαζί αγάπησα ξανά την εικόνα μου
και ξεφυγα απο την κατασκευή μου
κατασκευή προστασίας συναισθημάτων
που έχασα στη διαδρομή
κι απο τότε η ορφάνια με χτύπησε στον εγκεφαλο
Αυτή η Αννα λοιπόν η candybleu των ιστοτόπων
υπήρξε η θεραπευτική αγωγή
επαναφοράς μου

Την αγαπω γιατί ειναι ειρωνική, ειναι μελο κι αφασιακή
ειναι "του δαπέδου αλλα και του επιπέδου" που λέει κι Χρήστος Δήμας
όταν μιλάμε για τα συνταρακτικά της κείμενα

Γενοβολά τα πιο απρόσμενα κείμενα
και αντι να κατακάτσει με ικανοποίηση
διαολίζεται να σχηματιζει τα χειρποίητα κολάζ της
σαν συνέχεια η πιό συχνά σαν αντίδοτο
των ασπρόμαυρων (εκείνη προτιμά μωβ) κειμένων της


Το σίγουρο είναι ότι είτε απο ανάγκη, είτε από πλάκα
αυτά τα έργα κάτι λένε σχεδόν σε όλους
σε μένα λένα μυστικά της θάλασσας κυρίως
κάτι σαν ηχοι απο κοχύλια που βάζουμε στ' αυτιά μας το καλοκαίρι
λίγο πριν πέσει ο ήλιος
κι αφεθούμε να αποτρελαθούμε στα νησιά

Αυτή η πρόσμιξη των ετροκλήτων
αυτή η κινηματογραφική δομή των είκονων
μαζί με το σκανταλκιάρικο κλείσιμο του ματιού
όταν διαβάζεις τα βιτριολικά σλόγκαν που επιλέγει
την κάνουν μοναδική

Η γυναίκα κυριαρχεί συνήθως
είτε σαν εικόνα, ειτε σα φύλο, ειτε σα συμβολο
είναι ανησυχη και την ψάχνει μεταφεμινιστικά
και με τσαμπουκά βαρύμαγκα που έχει περάσει
απο τις συμπληγάδες του μελό και της καψούρας
και τώρα κολυμπάει με απλωτές
στα ονειρά της άφοβα και τολμηρά

Και οικολόγα, και σαρκαστική, και ονειρική, και γυναίκα, και παιδί
συνδυάζει την μνήμη με την εσωτερική ανάγκη για επικοινωνία
κι ετσι εκτός από θεραπευτική είναι κι απολύτως καλλιτεχνική
Εικαστική κανονικά.
(εδω συνήθως κοκκινίζει
βάζει τη σκούρα γιαλαμπούκα
και χανεται σαν Γκάρμπο στο μπαρ
ζητώντας λεμονάδες)

Σας θυμίζω ότι οι εκθέσεις εικαστικών
είναι και οι καλύτεροι τόποι για φλέρτ
(αυτό για όσους αναζητούν την χρηστικότητα στην Τέχνη)

...καθώς θα βγαίνετε στο Γκάζι, περάστε απο το Π ο δρόμος είναι η πρώτη κάθετος στην Ιερά οδό στο ύψος του sodad και ρίξτε μια ματιά
ίσως την συναντήσετε, το πιθανότερο είναι να συναντήσετε τα ονειρά σας
-ναι αυτά που συνήθως τα ξεχνάτε το πρωί-
ονειρα , απο ενα ατέλειωτο καλοκαίρι
στους λευκούς τοίχους του πρώτου ορόφου
και στο ισόγειο να χτύπανε οι ροκιές χωρίς οίκτο
Δακρύστε.
Δεν έχει κάμερες.
Τις έσπασε πρίν την εγκατάσταση της έκθεσης της (εξακριβωμένο)






6 σχόλια:

BOSKO είπε...

νομίζω η ίδια η Άννα θα πάθει πλάκα με την ανάλυση που επιχειρείς σ' αυτήν και το έργο της! Πολύ ωραίο κείμενο και φάνηκε η διαφορετικότητα του συγκριτικά με τις άλλες αναρτήσεις σου, το πόσο δηλαδή αγαπάς το "θέμα" σου, την candyblue εν προκειμένω! Ελπίζω να καταφέρω να περάσω κι εγώ από την έκθεση! Θέλω πολύ, αλλά τρέχουν κι οι υποχρεώσεις, γμτ μου...

maira είπε...

Ναι, είναι η αιτία...
Παρομοίως έγινα μέρος μιας αλυσίδας όμορφων αιτιακών διαδοχών.
Η Αννούλα φταίει για όλα !
:))))
Ήδη κοσμεί τον τοίχο μου ένα έργο της...

!!!!!... αισθηματικέ μου.

candyblue είπε...

Ακόμα να έρθει αυτη η λεμονάδα γμτ...

tovenito είπε...

κάπως έτσι θα μπορούσα να τη φανταστώ. σαν ένα κολάζ συναισθημάτων. με πολά χρώματα, σε μαύρο φόντο για να αναδεικνύονται καλύτερα

Talisker είπε...

Η αξια του καλλιτεχνη κυλαει στο dna και γινεται φωνη που απλωνεται στην πολη..
Οταν ο καλλιτεχνης εχει τετοιους φιλους σαν εσενα , τη Maya και αλλους σαν εσας...
παιρνει δυναμη η ψυχη του και δυναμωνει η φωνη του
.....να απλωνεται στη χωρα!
ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΝΑ!

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@BOSKO
Συνήθως γράφω μόνο για ότι αγαπώ. Μπορείς να το αντιληφθείς για τις παραστάσεις που έχω δεί και δεν τις αναφέρω καν.

@maira del mar
Γυναίκα αράχνη, πως μας μάζεψε όλους απορώ.
Εγω με τους τοιχους γυμνούς ακόμη. Εχω δώσει παραγγελιά. Να δω πότε...

@candyblue
ντροπαλή μικρή θα έρει κι η λεμονάδα

@tovene592
στα Live είναι ακόμη καλύτερη ειδικά όταν είναι αμήχανη. Χάνεις...

@talisker
Να απλωθεί στο σύμπαν αυτό ακριβώς.
-))