Το ξύπνημα της άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ - ΣΚΗΝΗ Α

Το ξύπνημα της άνοιξης
Frühlingserwachen

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια : Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά - Κοστούμια :Εύα Μανιδάκη
Χορογραφία :Αμάλια Μπένετ
Φωνητική επεξεργασία :Μελίνα Παιονίδου
Φωτισμοί :Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Λουκία Στεργίου
Διανομή:
Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ιωάννα Παππά
Όμηρος Πουλάκης
Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μιχάλης Φωτόπουλος
Άλκηστις Πουλοπούλου
Νατάσα Ζάγκα
Δημήτρης Καρτόκης
Αγγελική Καρυστινού
Αννίτα Κούλη
Δημήτρης Κουτρουβιδέας
Μίλτος Σωτηριάδης
Θάνος Τοκάκης
Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος
Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Δεν πιστεύω να υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Αθήνα πιο επίκαιρο (και προφητικό για προσωπικούς μεταφυσικούς λόγους) έργο, για αυτό που ζούμε τον φετινό Δεκέμβρη στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο η επικαιρότητα, που κάνει αυτή την παράσταση σημαντική. Ταυτόχρονα είναι και η επιτακτική αναγκαιότητα που εμπεριέχει. Σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα, το ίδιο το υπουργείο Παιδείας θα πρότεινε την παράσταση σε όλα τα σχολεία της επικράτειας. Εδώ βρέθηκαν άνθρωποι που στάθηκαν σε κάποιες τολμηρές σκηνές της, για να τη θεωρήσουν ακατάλληλη. Τι υποκρίσια. Τι αγραμματοσύνη. Πόσο επικίνδυνοι μπορει να είναι οι στερημένοι?
Το ίδιο το έργο είναι ένας υμνος στην εφηβεία, ένα πολύ καυστικό σχόλιο για την ενηλικίωση κι ένας κόλαφος για τον ψευδή κόσμο των …μεγάλων.
Η παράσταση του Νίκου Μαστοράκη πιστεύω πως είναι ένας πραγματικός άθλος ,γιατί ζωντανεύει με έναν εντελώς σύγχρονο τρόπο ,ένα κείμενο ξεπερασμένο πιθανώς, για τον κόσμο των κουλτουριάρηδων ενηλίκων, όμως παραμένει απίστευτα καυτό και ενδιαφέρον για τον κόσμο όλων αυτών των παιδιών που είναι στην άχαρη φάση του μετασχηματισμού τους, από παιδιά σε εφήβους. Για την αναπαράσταση των ηρώων του ,διάλεξε ότι καλύτερο και ταλαντούχο υπάρχει( η υπήρχε) στη νέα γενιά ηθοποιών μας και το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά οποιοδήποτε θεατρόφιλο κοινό σε όλη την Ευρώπη. Αυτό που μας ζητά είναι καθαρά κι ανοιχτά μυαλά.
Δεν γίνονται τέτοιες παραστάσεις συχνά στην Αθήνα. Είναι μεγάλη η τιμή του Εθνικού μας Θεάτρου που φιλοξενεί μια τέτοια πρόταση.
Την παράσταση την είδα και με τις δυο διανομές της (τα μεταφυσικά που λέγαμε)
Προσωπικά θεωρώ ότι της άξιζε, να διαρκούσε τουλάχιστον μιάμιση ώρα περισσότερο, από όσο ήδη διαρκεί.(3 ώρες περίπου). Πιστεύω πως η εισαγωγή ήταν ένα εξαιρετικά πετυχημένο εύρημα που θα έπρεπε να παραμείνει. Το οξύμωρο του πολύχρωμου νεανικού κόσμου, σε αντίθεση με τον γκρι αποστειρωμένο λόγο και εικόνα των μεγάλων, δείχνει την θεατρική μαγκιά , του απίστευτα τολμηρού κου Μαστοράκη και την βαθιά γνώση των σύγχρονων τάσεων στο θέατρο, μόνο που εδώ δεν έχουμε αναπαραγωγή τους , αλλά δημιουργική και ταλαντούχα ενσωμάτωση τους, στα καθ΄ημας ,με απόλυτα συνειδητή την προβοκατόρικη πρόσμιξη σχολών και ερμηνευτικών κωδικών με αποτέλεσμα ένα θέαμα που σε αφορά, σε υπερβαίνει και σε οδηγεί σε μια πρωτοφανή απόλαυση κειμένου, εποχής, ερμηνείας και άποψης.

Κάτι τόσο σπάνιο πια από τους υπόλοιπους ποιοτικούς σκηνοθέτες μας.

Ταυτόχρονα δεν χάνει σπιθαμή από την ποιητικότητα του κειμένου, ενσωματώνοντας σε τούτη την ποίηση, τις πιο σκληρές ανάσες ρεαλισμού. Οι φωτισμοί είναι συναρπαστικοί σχεδόν κινηματογραφικοί και βοηθούν σ΄αυτό, ειδικά στη σκηνή που ο Μόριτς Στήφελ αποφασίζει να σταματήσει να υποφέρει (αξεπέραστα συγκινητική η σκηνή της φράσης κι η έντασή της «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΓΟΥΣΤΟΥ»), η σκηνή που η Βέλντα «πληρώνει» την αμηχανία στην ενημέρωση της μητέρας της, μετασχηματίζοντας σε σκηνή αγιογραφίας, την «αποχώρησή» της, η σκηνή με την φύση των ενστίκτων στην αθωότητα του αμπελώνα, που σε 30 χρόνια θα γελάμε, με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό φινάλε, με τον κόσμο της ενηλικίωσης να φοράει τη μάσκα και προκλητικά να περιγελά, να ξεμπροστιάζει, τον «παρείσακτο», τον νέο, τον αφελή, που με το απόλυτα αφώτιστο πρόσωπο, μεταδίδει την ματαιότητα στο πέρασμα στην ωριμότητα, σχεδόν μια ονειρικά εφιαλτική σκηνή, το ταξίδι προς τη ζωή, μια ζωή γεμάτη από νέα τραύματα κι εκπλήξεις. Εμπειρία τόσο επίπονη και ταυτόχρονα απόλυτα θεατρική με κώδικες σχεδόν ραδιοφωνικούς επίτηδες ,που σου ζητά να αποδεχτείς μια σύμβαση που συναισθηματικά αρνιέσαι. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου λοιπόν. Αυτό που είναι πέρα από μας όντας δίπλα μας. Απλά παραμένει ξεχασμένο για να είναι πιο παρήγορη η σκέψη του χρόνου που περνά.
Μια παράσταση που επιβεβαιώνει το μεγάλο ταλέντο του κου Αλειφερόπουλου και μας συστήνει νέους πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς.
Προσπαθήστε να μη χάσετε τούτη την παράσταση. Όχι απλά δεν την βρήκα ακατάλληλη για ανηλίκους, αντιθέτως την θεωρώ απολύτως αναγκαία για όλους αλλα κυρίως για τους 15χρονους.