νύχτα γιορτής

Ροκ είναι τα φιλμ της ζωής σου,που δεν είναι υπερπαραγωγές,οι πόρτες που κλείνουν με δύναμη,το ασανσέρ που κατεβαίνει,τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιου.Τα απρογραμμάτιστα ταξίδια με πλοία για την άγονη γραμμή.Τα κουφονήσια το καλοκαίρι, ο βυθός τους.Ροκ είναι τα τηλέφωνα και οι άηχες φωνές τους.Απότομα παύει το φως πολλές φορές.Ο τοίχος τότε, ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθιαΤα μάτια σου. Ξανάρχονται μέσα μου.Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση έστω.Ονειρεύομαι την μέρα.Την νύχτα ζω την πραγματικότητα.Δεν μετανοιώνω για τίποτα.Η μάχη δόθηκε και χάθηκε.Τα γαλάζια δειλινά, μπλέκονται στις κουρτίνες του σαλονιού.Πάνω στο τζάμι , χοροπηδάνε ανάκατες οι διαβαθμίσεις του μωβ.Από κάτω, οι άνθρωποι παραμένουν αστείοι και αγχωμένοι για μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.Μωβ και γαλάζιο.Επιμήκυνση της ζωής.Προσπαθώ να μην μπλεχτώ στο τρελλό μαυσωλείο των αποτυχιών μου.Μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο για να μου στέλνεις χαμόγελα;Δεν χρειάζεται να μιλάμε.Οι μάσκες είναι πίσω, ή μπροστά από την αλήθεια;Αν πονάω που δεν σε έχω, δεν είναι και αυτό μια ένδειξη ότι νοιώθω, ότι υπάρχω;Χτες βράδυ, ξάπλωσα στην λακουβίτσα του λαιμού σου.Δεν μίλαγα.Τι να πεις όταν ξεχειλίζεις;Τι;H σύνδεση με τον αριθμό που καλέσατε, δεν είναι εφικτή.Aπο(σιωπητικά) .H αίσθηση του βρεγμένου από την θάλασσα ξύλου, στα ξυπόλητά μου πόδια, είναι όλα τα λεφτά σε εκείνο το μπαράκι που πηγαίνουμε μαζί.«Απουσία είναι η αυτογνωσία μέσα απ’ την απώλεια.Είναι το repeat στο τέταρτο κομμάτι απ’ το αγαπημένο σου CD.Είναι να συνεχίζεται η μουσική και στη σιωπή.Απουσία είναι το μισοσκόταδο. …Απουσία είναι η βεβαιότητα που καταρρέει με τους τίτλους του τέλους.Απουσία είναι οι πιθανότητες και οι προσδοκίες.Ένα σωρό μικροπράγματα που άφησες πίσω σου και δε θα σε απασχολήσουν ποτέ ξανά. Απουσία είναι οι αμέτρητες μικρές παρουσίες.Που δεν έχουν αρκετή δύναμη να προφέρουν ένα όνομα.Απουσία είσαι εσύ...και η ολοκαίνουργια διάσταση του να μου ανήκεις ολοκληρωτικά...αφού δεν είσαι εδώ».When the first baby laughed for the first time,The laugh broke into a thousand pieces and they all went skipping about,And that was the beginning of fairies.Sir James Matthews BarrieΈνα παιδί ζωγράφισε στο τζάμι και ολόκληρη η πολυκατοικία έγινε αερόστατο.Αυτό εννοούσες ότι θα με πονέσεις.Eντάξει.Πονάω.Λοιπόν;Διάβασα κάπου ότι τα ξωτικά, ενηλικιώνονται στα 50 τους χρόνια.Χαμογέλασα.Εχω ακόμα χρόνο...Τώρα που γράφω, ακούω το Again των Archive.Είναι αυτές οι στιγμές που δεν βρίσκεις παρηγοριά στην μουσική.Ανεπανάληπτο τραγούδι, ανεπανάληπτη ερμηνεία στην συναυλία τους.Κατάλαβες τι έπαθα όταν ο τραγουδιστής ξάπλωσε κάτω και ούρλιαζε" Without your love It's tearing me apart".Το κατάλαβες.Ξεχνιέται;"Αγάπη, χθες βράδυ σε ψιθύρισα και μου είπαν να τραγουδάω σιγότερα"Μενέλαος Λουντέμης.Λέω να ανεβάσω την ένταση στο τέρμα.Κι ας ενοχλούνται «οι γείτονες» και "κλείνουν" τα "παράθυρα""Την νύχτα γίνεσαι πληγή, που καίει τα σωθικά μου"Στο είπα.Άπειρα βράδιακλεισμένα σε έναν μόνο στίχο.Κι είναι κι εκείνα τα πρωινά που σε βρίσκουν με τις μνήμες της προηγούμενης νύχτας στην καρδιά ακόμα μπηγμένες.Κι εσύ τις τραβάς με μανία.Αστραπιαία μπας και πονέσει λιγότερο η εξαγωγή,όπως τότε που με τη βία τράβαγες το κουνημένο δόντι.Απότομα.Να μην ματώσει πολύ.Αναβοσβύνω την ψυχή μου σαν πινακίδα νέον κρεμμασμένη στην εθνική.Σαν διαφήμιση από σκυλάδικο.Σαν κράχτης σε μαγαζί με γυμνές γυναίκες.Δεν την πουλάω όμως, την χαρίζω.Σε ψάχνω.Στους πολύβοους δρόμους που περπατώ,στις γεμάτες αίθουσες των σινεμά,στα αστεία των φίλων,στις ταινίες που βλέπω χωρίς εσένα,στις Κυριακάτικες εφημερίδες και στον άνοστο καφέ μου.Βρίσκω μόνο εμένα όμως.Καμιά φορά.Εγώ Θα ήθελα να είμαι ο κύβος του Rubik!Να πρόσπαθείς καιρό να φτιάξεις σωστά την πλευρά μου και να μην τα καταφέρνεις με τίποτα.Από που πάνε για τα χρώματα;"Πατάς τα πιο καλά κρυμμένα και περίεργα κουμπιά τους και μετά μου λες ότι φοβάσαι τους ανθρώπους" .Yποκλείνομαι.«Mεγάλωσα,ο τηλεφωνητής μου έγινε ευγενικός,προσθέτει λέξεις,σημεία στίξης,του χρόνου θα μιλάει και αγγλικά,we are not available now, please leave your message.Mεγάλωσα, δεν λέω, μπορεί να 'ναι κι έτσι»Σήμερα θέλω να κρυφτώ "μέσα" σου, να κοιμηθώ.Αλλά μη με μαρτυρήσεις...Σήμερα γιορτάζω. Δεν υπάρχει κανείς να το θυμηθεί…

(η φωτογραφία από το Without του Αλέξανδρου Αβρανά)