το χρώμα της αναμονής

τι χρώμα έχει η αναμονή

στα πιο ψηλά μπαλκόνια

τι μουσική, τι ήχο έχει

όταν μακριά οι υπόλοιποι γλεντούν

μετά τον κατακλυσμό

τι νόημα έχει το πως ήμασταν πριν

ποιος ο λόγος να

"ξαναγίνουμε"

όταν το αύριο προβάλει

τις δικές του προδιαγραφές

εκτοξεύοντας αξίες φυλαγμένες σε σεντούκια μνήμης

στο διάστημα του καινούργιου

αχρειάστα όλα λοιπόν

και μόνο ένα σχοινί γερό

για να κατέβουμε πάλι στο έδαφος ξανά απ' την αρχή

η να πνιγούμε

δια παντός

αποχαιρετισμός

Αποχαιρετώ την Αισθηματική μου Ηλικία και τους φίλους που γνώρισα από δω.

Σε άλλη ηλικία πλέον οδηγούμαι. Δεν ξέρω την ονομασία της. Δεν έχω ιδέα .

Διατηρώ την αίσθηση ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Αγωνίστηκα μέσα μου πολύ

μα η απόφαση είναι οριστική.

Σας αφήνω για μια "βόλτα γύρω από τη λίμνη".

Ίσως, αν δω τα νερα της να ταράζονται πάλι, να επανέλθω . Άγνωστο το μέλλον.

Μα ούτε το θέλω, ούτε νομίζω ότι έχω δικαίωμα να ζητώ επανάληψη των θαυμάτων της ζωής. Προσπάθησα να κατανοήσω. Δεν με άφησαν Άλλος ένας χαμένος λοιπόν στην ιστορία του κόσμου.

Πιθανόν οι κυνικοί του κόσμου να νικήσουν.

Ας τους κάνω το χώρο λοιπόν. Μη μπαίνω εγώ κι οι σκέψεις μου και η αισθηματική μου συμπεριφορά εμπόδιο στην κυριαρχία τους.

Εχω την αίσθηση ομως πως η εποχή τους τελειώνει. Και η συντριβή τους θα ειναι οδυνηρή.

Σας ευχαριστώ θερμά για τις επισκέψεις , τα σχόλια το χρόνο σας, μα πάνω από όλα για την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος. Δεν είμαι λάθος. Διατηρώ την ουσία της αθωότητας κι όχι την εικόνα της. Ειμαι δυνατός. Ειμαι απών απο δω αλλα παρων στην πραγματική ζωή. Πάντα με επιλογές, με άποψη και ετοιμος ανα πάσα στιγμή να πληρώσω στο ακεραιο το τίμημα τους.

Αυτό.

μια μερα αγάπης

περίεργη μέρα του Αυγούστου

η προηγούμενη ανάρτησή μου

έσπασε κάθε ρεκόρ επικεψιμότητας αυτού του διακριτικού πιστεύω blog

ταυτόχρονα δεν είχε κανένα σχόλιο παρα ενός μονάχα ανωνύμου

ενώ αντίθετα είχα 23 e-mail που μου ομολογούσαν με ειλικρίνεια και τόλμη

τα πιο πολλά ότι το κείμενο μου, αυτή η παραληρηματική κραυγή

εν είδη κειμένου που συνηθίζει να εκφράζεται η αισθηματική μου ηλικία,

τους άγγιξε πολύ και ότι έχουν αντίστοιχες συμπεριφορές συναντήσει που

για καιρό τους ταλαιπώρησαν κι άλλους τους ταλαιπωρούν ακόμη.

Σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και τον χρόνο σας.

Όμως η μέρα δεν είχε μόνο αυτό. Είχε επισκέψεις και τραπεζώματα με δυο εκλεκτούς κι ακριβοθώρητους φίλους. Είχε τηλέφωνα αγάπης μετά από καιρό από ανθρώπους που ο ένας περνάει μια σοβαρή κρίση στα προσωπικά του κι ο άλλος βίωσε μια ανομολόγητη πρωτοφανή ερωτική εμπειρία που τον τάραξε.

Είχε ακόμη μια δήλωση αγάπης με μια ζεστή αγκαλιαπου χρειαζόμουν όσο τίποτε από έναν ακριβό φίλο.

Είχε ένα βλέμμα αγάπης από μια φίλη που κατάλαβε ακριβώς τι μου συμβαίνει χωρίς να πω τίποτε.

Είχε καλά νέα από την Κάλυμνο που ορκίστηκα να μη ξαναπάω μετά την πρόσφατη ξαφνική απώλεια.

Είχε ένα δώρο απρόσμενο φυγής, ένα ασημένιο καραβάκι από μια φίλη διαδικτυακή που με έκανε να της εξομολογηθώ τα πάντα

ειχε αργα το βραδυ επιτέλους καποια θετικά νέα απο το νοσοκομείο

και

είχε τη φωνή σου επιτέλους ήρεμη μετά από πολύ πολύ καιρό

είχε πολλή αγάπη

ξαφνική

καλοδεχούμενη

ευχαριστώ

(το βιντεακι ειναι φτιαγμενο απο αγαπη και χαρισμενο για ολα αυτα που περασαν και τα καλυτερα που θαρθουν. next level...)

επαμφοτερίζων

Κι ενώ γνωρίζω πως η «ελευθερία είναι ο δρόμος»
περίμενα σε ηλεκτρονικά δεσμά της συμφοράς
να ακούσω λέξεις, κι ανάσες και αισθήματα
της γαλήνης
τόσο αφέθηκα να επηρεαστώ
στην προσπάθεια μου να καταλάβω
που έχασα στο δρόμο
το εγώ μου
το μπέρδεψα σε μικρά ασήμαντα ψέματα
και σιωπές της άγνοιας
σε μικροαστικά τσαλίμια κι υπεκφυγές
των ηλικιών του επαμφοτερισμού
των πρυτάνεων της ...εθελοτυφλότητας

και τώρα που το βρήκα
ένα «εγώ» με κίτρινα κακά μάτια
από την απόρριψη και την υπομονή, να με περιμένει
γωνία ελπίδας και συγγνώμης
τώρα
δεν έχω τι να του πω
γιατί
οι υπαίτιοι ούτε τις λέξεις αυτές γνωρίζουν
παρά σα τη ρίγανη στη σαλάτα
τις βάζουν για νοστιμιά
να γλυτώσουν την πίκρα της αλήθειας
μην ακουστεί
και ταραχτούν

και βγουν στους δρόμους και στα μπαρ

με σίγαση στα κινητά

και το υπερφίαλο εγω τους στα ύψη
ακόμη μια βιρτουοζιτε υπεκφυγής
ακόμη μια επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά
της πλάκας

τι να του πω του «εγώ» μου που αρνείται να γίνει όμοιο τους
που αρκετά περίμενε και δε θέλει άλλο να κιτρινίσει το μάτι του
που θέλει να πετά με ελευθερία σε δρόμους του «μαζί»
ανεξάρτητο αλλά απόλυτα εξοικειωμένο με τα θέλω του
κοσμοπολίτικο και ριζοσπαστικό
χωρίς νόρμες και πρέπει

και περιττούς δεσμούς νοικοκυρών σε πρόωρη γήρανση των ενστίκτων

και των προκαθορισμένων ορίων

που με ...αθωότητα συμπεριφέρονται

σαν τις πιο προβλέψιμες κατίνες

τουλάχιστον έμαθαν να σιωπούν όχι από συμφέρον
αλλά από ντροπή

από το τίποτε
κάτι

(ακούγοντας το Freedom is the road των Smooth στο repeat ,δυνατά και τρέχοντας στην παραλιακή με το ποδήλατο. Δοκιμάστε το . Χαλαρώνει. Δοκιμασμένο)
Όσοι παρακολουθείτε και τις διπλανές μουσικές σας παραπέμπω στο προφητικό τραγούδι με τις τραβεστί λίγες μέρες πριν. Je perdu…
(photo by Μιχάλης Δέλτα)

η Ποίηση στην Πόλη

Τον Αύγουστο στη πόλη κυκλοφορεί η ποίηση ελεύθερη στους δρόμους.
περιμένει να φύγουν οι ανικανοποίητοι στις παραλίες και στις εξοχές
και τότε βγαίνει στα λευκά να καταγράψει τις καταστροφές του χειμώνα ,
να τις λειάνει , να διορθώσει τα αδιόρθωτα , να ξεμπλέξει τα μπερδεμένα ...
ήρεμα στα πρώτα κύματα αληθινής ζωής να φτάσει ,

να πλύνει τα πόδια της ,

με νοσταλγία κι όνειρο,

με γνώση και συγγνώμη ...


Δε τη κοιτά κανείς ...
απαρατήρητη γυρνά στην πόλη
ανάμεσα μας σιωπηλή και επιδέξια
από τις τσέπες της σκορπίζουν οι χρησιμοποιημένες λέξεις του χειμώνα
και λιώνουνε στην άσφαλτο

...συνεχίζει
γιατί οι βάρβαροι, όσο την αγνοούν τόσο τη θρέφουν.
στα μικρά διαμερίσματα
νεαρών φοιτητών με κομμένο ρεύμα κι αδειανό ψυγείο
εκεί
βρίσκει τις βιταμίνες του ονείρου και δυναμώνει
άτρωτη γίνεται
από τη στέρηση
τρέφεται
και ευδοκιμεί

απαξιώνει να ασχοληθεί με τους ευτυχισμένους
τους αφήνει να πνιγούν μέσα στην ύλη που δημιούργησαν για να σωθούν
να εξαφανιστούν χορτάτοι από τα περιττά τους
τόσο ανίδεοι από την ουσία
τόσο μακριά από την ευτυχία

προλαβαίνετε ως το Σεπτέμβρη
να της σφίξετε το χέρι
ίσως σας χαρίσει
κάποια λέξη ολοκαίνουργια
κλεισμένη σε σελοφάν ανασφάλειας
για συντροφιά
ετούτο τον δύσκολο χειμώνα

τον χειμώνα της επόμενης καταστροφής

που με αποτυχία

προσποιούμαστε πως αγνοούμε

(photo by Δημήτρης Καρπέτης απο τη σειρά φωτογραφιών "Ησουν παιδί σα τον Χριστό" που τόσο ενόχλησε τα μέλη της Φωτογραφικής ομάδας Θεσσαλονίκης)

πρωί μετά τη νύχτα

Χορεύω χορεύω και πίνω

δίπλα μου μια μεγάλη φωτιά

δίπλα μου μια μεγάλη παρέα με μάτια

η μουσική είναι δυνατή

καλύπτει τα καλέσματα τους

χορεύω και πίνω ως το πρωί

Βγάζω τα ρούχα και κολυμπώ στη νύχτα

νιώθω ασφαλής στα μαύρα νερά

ξημερώνει

έρχεσαι και μου πιάνεις το χέρι

θέλεις να κολυμπήσουμε μαζί

το χέρι σου χανεται στη χούφτα μου

τα μάτια σου μου λένε "μην αφήσεις το χέρι μου"

ορμάμε στο νερό

παίζουμε και σε κρατώ σφιχτά

μ αγκαλιάζεις και...

...μου φιλάς το χέρι

εκεί στη μέση της θάλασσας

ενα τυχαίο πρωί

μοναξιάς

μου φιλάς το χέρι

κι εγώ βουτώ στο νερό να χαθούν τα ξαφνικά μου δάκρυα

μη προδοθω

μπροστά σε τούτο το μεγαλείο της ανυστερόβουλης αγάπης

άμαθος να διαχειρίζομαι την αθωότητα

έχοντας ξεχάσει

πως είναι να αγαπούν, χωρίς πάθος

απλά να σ' αγαπούν

και να σου δείχνουν

την ευγνωμοσύνη τους

έτσι

κρατώντας το χέρι σου

την ώρα που κολυμπατε

στα δροσερά νερά του Αυγούστου

σε μια παραλία

κάπου στον κόσμο

ενα τυχαίο πρωί

σ' ευχαριστώ

για τούτο το ξύπνημα...

(για τον Σ. που μου εχει αλλάξει τη ζωή)

α ρε γλέντια...

αν κι ο τίτλος αυτού του Σαββατοκύριακου θα μπορούσε να είναι:

- Όλγα πού πας;

-Στον άντρα μου μητέρα!

Μόνο που η πολλαπλότητα της επαναληψεως του ίδιου μοτίβου, τελικά αποδυναμώνει τη δραματικότητά του, ευτελίζοντας τη συναισθηματική του φόρτιση, σε φτήνη φάρσοκωμωδία.

(το ποιημα είναι του Δημήτρη Λεοντζακου απο τη τελευταία του ποιητική συλλογή ,

ανέκδοτα ποιήματά του υπάρχουν στο νεο Εντευκτήριο που κυκλοφορεί )

κορμορανοι στη Κ.....

ανάμεσα στους κορμοράνους

ένας ερωδιός

μια εικόνα

με μυστικό ήχο

αναγνώσεις που διέφυγαν

από ζωές λυτές

το καλοκαίρι

μιας ανάτασης

το καλοκαίρι αυτό

της αναγέννησης του αυτονόητου

τολμούν πτηνά με τα φτερά σε στύση

να μπαίνουν μέχρι 30 μέτρα κάτω απ το νερό

να πιάσουν το ψάρι

τροφή κι επιθυμία

επιβίωση και επιλογή

μαθήματα μιας φυσικής ιστορίας

της διπλανής πόρτας

που αποφεύγουμε να ανοίξουμε

μήπως και αποσυντονιστούμε

και τρέχουμε αυγουστιάτικα στους ειδικούς

για να μας βάλει νέους σκληρούς δίσκους

μα υπάρχει μεγαλύτερο τέρας από τον άνθρωπο?

(με αφορμή μια αναπάντεχη εκδρομή με τον Στυλιανό Άγιο , 10 ετών, που μου έδειξε τον τρόπο που οφείλω να αγαπώ)

photos by Dimitris Agios

20 καλοκαίρια πριν...

η παραλία παραμένει ίδια, άλλα πρόσωπα κι άλλα σώματα

κυκλοφορούν . άγνωστα κάνοντας τα λευκά μου μαλλιά

να γεμίζουν στενάχωρες τύψεις για την επιβίωση μου...

μου δείχνεις τις παλιές φωτογραφίες, τις σκαναρεις για μένα

αγαπημένα πρόσωπα φίλων που είχαν ξεχαστεί

από την επιλεκτικά αισιόδοξη αισθηματική μου μνήμη

κι ο κώλος της αισθηματικής ηλικίας 20 χρόνια πριν σε πρώτο πλάνο

να καταγράφει τον αδυσώπητο χρόνο που πέρασε

θες να κοιμηθώ στο σπίτι σου γιατί σου θυμίζω τον Τ.

σε αναστάτωσα δε περίμενες αυτή μου τη επιστροφή

κρατάς ακόμη τη φωτογραφία μου με τη γάτα στην Παραπορτιανή

κι ένα τριαντάφυλλο αποξηραμένο.

Μου λες με μάτια υγρά:

-Τα φύλαγε σ΄αυτό το κουτί. Υπήρξες κάτι παραπάνω από μια καλοκαιρινή ιστορία. Όταν ήρθες πίστευε ότι θα μείνεις για πάντα. Σε μίσησα γι' αυτό. Γρήγορα κατάλαβα ότι για σένα ήταν τελειωμένο το πάθος. Ήθελες να ρουφήξεις τη ζωή. Να μάθεις. Να κάνεις πράγματα. Κι αυτός δεν ήταν μέσα στα σχέδια σου. Βλέπεις ακόμη το Λούνα Παρκ υπάρχει. λίγο παραιτημένο αλλά υπάρχει. Σαν τις ζωές μας ε?Δεν τον ξέχασα ποτέ. Αυτό το σπίτι δεν μπορεί να ξεχάσει. Ειδικά όταν αρχίζει να βραδιάζει Υπάρχουν τα σημάδια της ζωής μας ολόγυρα. Μείνε. Μείνε όσο θες.

...καλώ το ταξί και φεύγω ποδοπατώντας εκατοντάδες άστεγους αλλά ζωντανούς

Δε σκέφτομαι τίποτε

Απλά με επιμέλεια κλείνω έναν παλιό λογαριασμό Με μια αγκαλιά αποχαιρετώ έναν φίλο 12 χρόνια μετά την οριστική του αναχώρηση. Ναι μαθαίνω αργά να αποχαιρετώ. Χωρίς πόνο. Μόνο με γνώση.

Ανοίγω το παράθυρο να μπει ο αέρας μιας πόλης που ποτέ δεν υπήρξε δική μου. Απλά πριν την γνωρίσω από τα μέσα, υπήρξε όνειρό μου. Έτσι μαθαίνεις τι θες πραγματικά, δια της ατόπου, γνωρίζοντας απορρίπτεις , για να επιστρέψεις στην μοναδική ουσία σου, στον εαυτό μου 20 χρόνια μετά... όλα είναι διαφορετιά, μόνο τα αιθήματα παραμένουν. Μόνον αυτά. Κι ίσως κάποια απρόσεκτα δάκρυα που σου λερώνουν το λίνο πουκάμισο ...

Ξέρω τι κάνεις αυτό το καλοκαίρι...

...ξεμπερδεύεις τα μπερδεμένα σημεία
δημιουργώντας νέους κόμπους
ακονίζοντας τους παλιούς
μέσα σε άφατη πλήξη , κατά τα άλλα
κι ίσως έναν τρόμο πρωτόγνωρο για το αύριο,που δεν ομολογείς

Τα τραγούδια που παίζουν
δεν είναι τα τραγούδια μας
και οι καταστάσεις κατά μόνας
δημιουργούν κυψέλες μιας μνήμης
που δεν είναι σίγουρο
αν ποτέ είναι απαραίτητο να μοιραστούν
νέες λέξεις σε παλιές γλώσσες
και μια που ξεχάστηκε
ανάμεσα στα τζετ λαγκ
να έχει καρφωθεί
μαζί με την γεύση ενός καπουτσίνο φρέντο
στην κοιλάδα
δε θυμάμαι την ορθογραφία της
ούτε έχω ίχνος σιγουριάς
για το τι μπορει να σημαίνει
βάζω το μαξιλάρι λίγο δεξιά
απλώνω τα πόδια
κι απλά κοιμάμαι
κοιμάμαι
όσο μπορώ περισσότερο
κοιμάμαι
έναν ύπνο γεμάτο εικόνες
και αισθήματα
του περασμένου καλοκαιριού
που δεν ήξερα τότε το μέγεθος
κι ούτε μου δόθηκε χώρος ν' αναμετρηθω μαζι του


(αλήθεια τι πραγματικά έκανες το περασμένο καλοκαίρι?
αλήθεια τι πραγματικά κάνεις αυτό το καλοκαίρι?
και ως πότε το δια βίου αντί για βίωμα θα είναι απλά μια φυγή χωρίς αποδέκτες,
σα κοντέρ που συνεχώς μηδενίζει και καθε φορα με νέα δεδομένα ξεκινα το μετρημα
ερήμην των υπολοίπων ?)

η ενέργεια των τόπων

παράξενη η σχέση που έχουν οι τόποι με τις ζωές

αν κι έχω ταξιδέψει πολύ

πάντα μια συγκεκριμένη διαδρομή

ίσως λόγω διάρκειας που όσο να πείς βοηθά στην ενδοσκόπηση

η

πολύ έξω από τη δική μου αισθητική

και προσλαμβάνουσες

δεν έχει καθορίσει τόσο τη ζωή μου όσο αυτή

30 χρόνια πριν ήταν ένα από τα όνειρά μου

20 χρόνια πριν ήταν απόλυτα καθοριστική για την ταυτότητά μου

και τις αξίες μου στη ζωή

10 χρόνια πριν ήταν η αφορμή να αλλάξω απολύτως την ανοδικά γιάπικη επαγγελματική μου πορεία δείχνοντάς μου κατάμουτρα πόσο κατασκευασμένη κι έξω από την ουσία της ανθρώπινης ψυχής είναι αυτό που ονομάζουμε "επιτυχία"

και τώρα στα χρόνια της αισθηματικής ηλικίας σχεδόν φοβάμαι για το απρόβλεπτο αποτέλεσμα στον φορτισμένο ψυχισμό μου...

Ενας χρόνος

πάρε δώσε
ρώτα μην απαντάς
τα δικά σου δικά σου και τα δικά μου δικά σου
να ζητάς
αποφάσεις του ένα
να δεχτεί το εμείς
στη σιωπή τους να χτίζεις
το αύριο του χωρίς
κι ο καιρός να περνά
να αλλάζουν οι πόλεις
σπίτια από το πουθενά
σα προφάσεις ζωής
αφορμές της μεγάλης φυγής
σα παιχνίδι nitendo
από λέβελ σε λεβελ
αν σε παίρνει ακολούθα
κι αν όχι
"εγώ ήμουν ειλικρινής"

τα γνωστα σουπα μούπες
να θολώνει η ουσία
και με νεο κρυφό κέφι
να διεκδικείς μια συνουσία
που τη λές νεα αγάπη
mr Right μες τη νύχτα
τι καλά που κάνενας
δεν θα υπάρχει μπροστά
μάρτυρας σπιούνος φίλοεχθρός
τούτης της νέας εμπειρίας
κοινωνός


και για χρόνια πολλά

χρόνια πολλά

χρόνια πολλά


σιωπή
η αυλαία κλείνει στη σιωπή.


(κάποτε απαντούσες στις μη ερωτήσεις
τώρα απλά δεν απαντάς ούτε στις κλήσεις )

σε 20 μέρες

...μετά τις λέξεις

τελειώνουν τα αισθήματα

αρχίζουν να σπάνε ένα ένα τα κομμάτια

να ραγίζουν τα αλεξίσφαιρα τζάμια

να μένει η καρδιά έκθετη

στις σφαίρες

...μετά τον ουρανό

υπάρχει το κενό

αυτή η σιωπή του διαστήματος

που θέλει εκατομμύρια χρόνια

για το επόμενο big bang

...μετά απο σένα

απλά δεν ειμαι πουθενά εγώ

είκοσι μέρες ήταν αρκετές

για την απόλυτη εξαφάνιση
της αίσθησης του σώματός μου
απο το σώμα σου
και το σωμα ξέρει
μιλά αυτόνομα απο τη λογική μας
με τοση ειλικρίνια
που σκληραίνει την αλήθεια
σα γρανίτη...

(photo by Stelios Maziotis)

αφίξεις αναχωρήσεις

...ας το παραδεχτώ. ανήκω σε κείνη την κατηγορία ανθρώπων που χρειάζεται να πετάξουν για να εκτιμήσουν τα καλά της προσγείωσης. τότε μόνο ο πόνος γίνεται το εφαλτήριο για να ξεκολλήσουν. επίσης ότι προτιμώ τη ζωή μου κινηματογραφική παρά προσχεδιασμένη και τέλος δεν είναι κακό που δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για ήρωες στη ζωή. όσο κάποιοι αγωνίζονται να μάθουν ποιοι είναι και τι θέλουν κάποιοι άλλοι απλά ζουν.

good news

τα καλά νέα

είναι σα σιρόπι φράουλας

που χύνεται πάνω σε ζεστή σοκολάτα

προσθέτουν μια γλύκα επιπλέον

πάνω στο ήδη γλυκό περιεχόμενο

τα καλά νέα κάνουν κακό

μόνο σε όσους είναι

σε

δίαιτα

(installation by S.Koulas)

διαχειρηση

πανω κατω αριστερα δεξια ναι οχι μεσα εξω ζεστη κρυο

τίποτε ενδιάμεσα

σα να μη μπορούμε να διαχειριστούμε τον μεσαίο χώρο μας

στα άκρα

από φόβο φιλοδοξία έπαρση εγωισμό

λέξεις απο ε λέξεις απο φ

λέξεις της αρχής και του τέλους

των άκρων

εκεί ακριβώς

στις άκρες του τέλους

διαχειριστές επιβεβαιωμένου θανάτου

σιωπούμε σε εναν κόσμο που καταρρέει

Βλαβερές αναγνώσεις

ΒΟΡΡΑΣ Β1: «Βλαβερές Αναγνώσεις» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Μερικά προσωπικά κείμενα πρέπει άραγε να διαβάζονται στην ώρα τους ή μήπωςκαλύτερα να παραμένουν στα μυστικά συρτάρια της μνήμης;

Ένα βιβλίο από το παρελθόν ανασύρεται σε μια συνάντηση ανάμεσα σε έναν ώριμο άντρα, που ζει στον Έβρο, τον Στέργιο και έναν εικοσάχρονο στρατιώτη που έχει φέρει τα χειρόγραφα-κάποτε φυλαγμένα από τον φιλόλογο πατέρα του, τον Καβαλιώτη Ίωνα Περκερίδη. Από τις σελίδες του αυτοβιογραφικού κειμένου, ξεπηδάει μια σκοτεινή ιστορική περίοδος, εκείνη της στρατιωτικής χούντας, μια αποσιωπημένη σχέση ανάμεσα στον καθηγητή Ίωνα, διορισμένο τότε στο χωριό του Έβρου, και τον έφηβο Στέργιο. ΄Ενα αινιγματικό πέρασμα του βορρά που θα αποβεί διαχρονικά μοιραίο για τα πρόσωπα της ιστορίας καθώς θα το διασχίσουν σε μια εκδρομή.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε κατόπιν ανάθεσης από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών (όπως και η «Δεύτερη γέννα») όμως τελικά μεταφέρθηκε στο Φεστιβάλ Καβάλας. Ιδέα ήταν κάποιοι βορειοελλαδίτες συγγραφείς, Ο Θεσσαλονικιός Σάκης Σερέφας, ο Κομοτηναίος Μισέλ Φάις, οι Καβαλιώτες αδελφοί Κούφαλοι και ο Παγγαιορείτης Θεόδωρος Γρηγοριάδης, να ασχοληθούν με ένα κοινό θέμα. Επιλέχτηκε η έννοια «Βορράς» , ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον κάθε συγγραφέα, τον ψυχισμό του και τον γεωγραφικό του προσανατολισμό. Οι τρεις εκ των τεσσάρων συγγραφείς, Φάις, Σερέφας, Γρηγοριάδης είναι κατ’ εξοχήν πεζογράφοι αλλά έχουν δοκιμαστεί.

Πώς προέκυψαν οι«Βλαβερές αναγνώσεις»

Το κείμενο μου στηρίχτηκε σε μια μυθιστορηματική ιδέα που δεν υλοποιήθηκε. Είναι το δεύτερο θεατρικό μου κείμενο που ανεβαίνει στην σκηνή και μάλιστα μέσα στην πόλη της Καβάλας. Όπως και στη «Δεύτερη γέννα» όπου η ηρωίδα μου (την υποδύθηκε η Φιλαρέτη Κομνηνού) ήταν Καβαλιώτισσα, έτσι και στις «Βλαβερές αναγνώσεις» ο ήρωας που δεσπόζει και όλη η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από αυτόν, είναι ένας Καβαλιώτης καθηγητής φιλόλογος, ο Ίωνας Περκερίδης.

Επέλεξα οικεία εδάφη: τον Έβρο και τα χωριά του όπου δίδαξα χρόνια καθηγητής Αγγλικών. Χρονική περίοδος είναι το σήμερα (για την ακρίβεια η δεκαετία του ενενήντα) αλλά όλες οι αναφορές στην παράσταση γίνονται στην εποχή της χούντας κατά τη διάρκεια της οποίας τελείωσα το γυμνάσιο 1967-74.

Πολλοί καθηγητές τότε υπήρξαν ένα μείγμα εξαιρετικών δασκάλων και φανατικών υποστηρικτών των στρατιωτικών. Ο Ίωνας Περκερίδης είναι ένας από αυτούς, φυσικά πρόκειται για ένα φανταστικό πρόσωπο αλλά με στοιχεία από άλλους αληθινούς χαρακτήρες. Ο Ίωνας καθοδηγούσε τον μικρό τότε Στέργιο, ασκώντας ένα είδους σωματικής και πνευματικής βίας. Στο θεατρικό κείμενο καταγγέλλεται αυτή η ακαταλόγιστη περίοδος και αποδείχνεται ότι ακόμη μια δεύτερη γενιά, όπως ο γιος του Ίωνα, μπορεί να πληρώσει για τις «αμαρτίες» του πατέρα του.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσια Μπακάκου

Σκηνογράφος - Ενδυματολόγος: Κώστας Βεληνόπουλος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Μουσική: Θεόδωρος Αμπαζής

Ερμηνεύουν: Γιάννης Παρασκευόπουλος

Μαγδαληνή Μπεκρή

Δημήτρης Σαμόλης

Παραστάσεις 19-23 Ιουλίου στο Απεντομωτήριο.

Η παράσταση ειναι για άνω των 15 ετών.

"-Να έχει πόνο" είπες

Ένα σπασμένο πόδι

16 ώρες αναμονής ως τα μεσάνυχτα

ζέστη με υγρασία

σπασμένοι σωλήνες νερού

φρεάτια γεμάτα άκυρες προσπάθειες

επικοινωνίας

Μου λες:

-Θα με βοηθήσετε;

την ώρα που ουρλιαζα βοήθεια

Μoυ λες:

-Θέλω να έχει πόνο.

Σε ρωτώ πόσο χρονών είσαι

Σε ρωτώ τι εννοείς πόνο.

Σε ρωτώ γιατί τώρα.

Γιατί σήμερα.

Γιατί εδώ.

Με κοιτάς.

Έχεις ιδρώσει να με κοιτάς

είναι μεσάνυχτα ήδη

κάτι μου λέει "φύγε"

το κλωτσάω να σταματήσει

Με κοιτάς ακόμη

κι έχεις ιδρώσει περισσότερο

Θες να μου ανάψεις το τσιγάρο

Ανάβεις κι εσύ..

Με κοιτάς

Περιμένω να γίνεις βαμπίρ

να με αδειάσεις απ΄όσο αίμα μου έμεινε

είναι μεσάνυχτα ψιθυρίζω

-Είναι αργά, μου απαντάς , αλλά σε παρακαλώ

βοήθησέ με. Θέλω να έχει πόνο.

Σκέφτομαι να σου πω να πάμε μια βόλτα

με τα ποδήλατα

Σκέφτομαι επίσης πως θέλω να μιλήσω σε κάποιο άτομο που επιζητεί τον πόνο τα μεσάνυχτα

-Είναι πολύ νωρίς, σου απαντώ.

Τώρα ξεκινάει η διαδικασία.

Θα αντέξεις?

-Μόνο αν μου υποσχεθείς.

-Να υποσχεθώ τι;

-Να είσαι εδώ.

-Κι εσύ;

-Εγω θα ψάχνω για τον πόνο, θά'ρχομαι , θα φεύγω, θα σου ζητώ λίγο, θα ξαναφεύγω.

Μέχρι να γεμίσω από πόνο. Μέχρι να γίνω ολόκληρος πόνος. Να μην έχω άλλο Να γίνουμε ίδιοι. Γεμάτοι πόνο. Να σου μοιάσω.

Τα μεσάνυχτα είχαν προχωρήσει πολύ.

Τα φώτα έκλεισαν .Διακοπή ρεύματος είπαν.

Στο σκοτάδι σου ξαναζητώ φωτιά.

Μου δίνεις.

Με ανάβεις μέσα στο σκοτάδι Με κοιτάς

-Σ΄ευχαριστώ για την φωτιά.

Σου λέω πριν σου σφίξω το χέρι

Φεύγοντας μου άφησες τον αναπτήρα...

...για να'χεις έναν λόγο να ξανάρθεις.