Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

νύχτα

ξέρεις πως θα έρθω ότι κι αν μου χεις πει

ότι κι αν μου χεις κάνει, έρχομαι

ανοίγω την πόρτα σιωπηλά

σε πλησιάζω

πρώτα να ακούσω την ανάσα σου

να βεβαιωθώ πως είσαι εδώ

μετά να πιάσω το χέρι σου

όχι σφιχτά, απλά να το ακουμπώ

στη σιωπή και το σκοτάδι του θαλάμου

έχω αφήσει τα δάκρυα για αργότερα

και τις λέξεις μου στον προθάλαμο

τώρα ξέρω πως αποζητας τη σιωπή μου

κι αυτή σου δίνω

θα κάτσω μαζί σου όλο το δύσκολο βράδυ

δε θα βγω ούτε για τσιγάρο

δε θα πιω ούτε νερό

το χέρι μου στο χέρι σου

και η σκέψη μου να θεραπεύει τα εύθραυστα κομμάτια σου

αυτό

το πρωί όλα θα ναι καλύτερα

θα δεις

ανοίγεις τα μάτια με κοιτάς

μια αδυναμη φωνή που κάποτε θα μπορούσε να ήταν δική σου

ψιθυρίζει

«-Τα παιδιά»

«Ναι τα παιδιά» σου απαντώ

ξέρεις πια ότι είμαι εδώ

κλείνεις τα μάτια πιο ξεκούραστα

καθώς γέρνω την πόρτα φεύγοντας

να χαθώ

στη συνηθισμένη μου μέρα...

4 σχόλια:

chris είπε...

"ξέρεις πως θα έρθω ότι κι αν μου χεις πει
ότι κι αν μου χεις κάνει, έρχομαι"

 Δεν είναι η βοήθεια των αγαπημένων μας προσώπων που μας βοηθάει.. Είναι η βεβαιότητα ότι θα μας βοηθήσουν.

"ξέρεις πια ότι είμαι εδώ
κλείνεις τα μάτια πιο ξεκούραστα"

Καλησπέρα μας!

marios104 είπε...

Χωρίς να ξέρω την αφορμή για να το γράψεις, με άγγιξε σκεπτόμενος δικές μου εμπειρίες που ταιριάζουν... αυτό όταν συμβαίνει με συγκινεί. Είναι πολλά τα λόγια που λέμε και λίγα αυτά που εννοούμε, εύχομαι όμως αυτά που εννοούμε να ξέρουμε το λόγο. Να είσαι εκεί για όποιον σε χρειάζεται κι ας μην το ξέρει.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

"... να χαθώ

στη συνηθισμένη μου μέρα..."

Eξαιρετικά εύστοχη έκφραση, ευθύβολη... Την ζηλεύω!..
;-)

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@chris
@marios104
@Asteroid

Είναι που έμαθα απο νωρίς να μη κλαίω οταν χανω κατι που αγαπω, αλλά τι κάνω γι αυτό όσο ειναι στη ζωή. Τα αλλα είναι φρικτό drama queen ατόμων που ενερυθρίαστα ομολογουν οτι σε θελουν στη ζωη τους, αλλα καθημερινα τι κανεις αδιαφορουν κι οσο τραβας το ζόρι σε αγνοούν. Προσωπικότητες ανολοκλήρωτες. Με αφάνταστη σκληρότητα κι επίφαση ευαισθησίας όταν χανουν τα κεκτημένα τους.