μαθηματα επιβίωσης (αφου για ζωή δε το κόβω πιά)

σταμάτησα να κυκλοφορώ
κλεισμένος σε ερμητικά δωμάτια εικόνων
καταναλώνω τα συναισθήματα των άλλων
ένα τέλειο βαμπίρ ονείρων
εγωπαθής και απροσάρμοστος
απόλυτα εναρμονισμένος στις απαιτήσεις
των καιρών

στα τηλέφωνα μου επιβεβαιώνουν τη μεταβατικότητα
άναρθρα με πείθουν ότι κάτι αλλάζει
ξέρω πως μόνο η συγκατάβαση μου
επιτρέπει αυτά τα επιχειρήματα

εν τω μεταξύ έχω σταματήσει να ονειρεύομαι
έφτασε ο χρόνος να αποδεχτώ ότι τα όνειρά μου
δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν
επίσης δεν τέμνονται με των όνειρα των κοντινών μου άλλων
αυτό δεν είναι μοναξιά απαραίτητα
περισσότερο μοιάζει με ασυμφωνία χαρακτήρων που λένε στα διαζύγια

και φτάνω και σ αυτά
που όσο κι αν τα απέφευγα
όλο μπροστά τα βρίσκω
σκέφτομαι λοιπόν
ότι όσο δεν απαιτώ τόσο αποδέχομαι
σα το παιχνίδι με το σχοινί στην παραλία
προς τη μεριά μου προς τη μεριά σου
νικάει όποιος ρίξει τον αλλον
(μα αυτό είναι που ζητώ;)
πριν αποφασίσω οριστικά
στη μάθηση επιστρέφω
να γνωρίσω να μάθω επιζητώ
τις νέες αυτές συνθήκες με τις τόσες παραμέτρους
σα το ρωμαϊκό δίκαιο ένα πράγμα
γατί οι άνθρωποι δεν αντέχουν την απλότητα του " δίνω "
θέλουν τις δυσκολίες τα διλήμματα
θέλουν τις παραγράφους και τις παραπομπές
αντι στα καθαρά να εξηγούνται
ζητούν θεραπευτικές τις σχέσεις
αρα όλο και λιγότερο ζωντανές
αρα κι εγώ ως βαμπίρ μπορώ
να ανταποκριθώ στα δεδομένα


τι κρίμα



ήθελα ένα ακρογιάλι, μια ψάθα ένα καλάμι να ψαρεύω
και το κορμί σου ηλιοκαμένο να φιλάω τις νύχτες κάτω από τ άστρα
μόνο αυτό

τωρα απλα περιμένω αδρανής σε αποβάθρες
υποδέχομαι
αποχαιρετω
καθε φορα κι ενα κομμάτι λιγότερο
γίνομαι λιψός

πόσο βαριέμαι να συμπεριφέρομαι με περιττές ενέργειες
πόσο αισθάνομαι πως όλο και πιο σύντομα τελειώνει
κι αυτή η φάση
(σε βλέπω ν' ανθίζεις με πιάνω να μαραίνομαι)


και πια δεν εχω ουτε μια εναλλακτική λύση
τις έκαψα όλες ο ανόητος για να σε σώσω...


(photos: ιδιωτική συλλογή )