Τελειώνοντας η δεκαετία του φόβου

Υπήρξαν και ευτυχισμένες στιγμές αυτά τα δέκα χρόνια των απανωτών φόβων.

Διαβάζω απολογισμούς Top 10. Αμήχανες διαδικασίες να οριοθετηθούν χρονικά χαώδη αισθήματα και ανικανοποίητες επιθυμίες.

Μια γενιά διαδικτύου με άγνωστες παρενέργειες Ακόμη και τα προφητικώς επιδραστικά εκδοτικά συγκροτήματα του εξωτερικού, αδυνατούν να προβλέψουν. Η κατάσταση μοιάζει με επαναλαμβανόμενο επεισόδιο του Flash Forward όπου το βασικό δίλημμα δεν είναι αν οδεύουμε στη καταστροφή η όχι. Εκεί οδεύουμε είναι νομοτελειακό Αλλά αν η ανθρώπινη προσωπική ιδιωτική μας αντίδραση μπορεί να αλλάξει τη μεταφυσική ροή του σύμπαντος.

Εν τω μεταξύ, οσο πιο γιορταστικά διαβιώ, τόσο τα πρόσωπα αγαπημένων που έφυγαν μου έρχονται πιο έντονα στη μνήμη. Κάθε λαμπιόνι και μια απουσία. Γεμίζουμε απώλειες που δύσκολα τις αφομοιώνουμε πια Θα κάνω και γω λίστες. Προς το παρόν κοιτάζω τη φωτογραφία του post και σκέφτομαι τα λόγια και τις αγκαλιές που δεν πρόλαβα να δώσω. Που δεν πρόφτασα μπλεγμένος στην μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας, αγνοώντας ότι πολλές φορές αν όχι όλες η ευτυχία είναι μια διπλανή στιγμή. Μια στιγμή που μετασχηματίζει το ..."τώρα" σε ..."για πάντα" μοναδική παρηγοριά και πυξίδα για μια ζωή ουσίας, μακρυά από περιττά υλικά απωθημένα.