μηδενικές ανοχές

...αυτή ήταν η πρώτη καλημέρα μου στην πόλη

κάθε μέρα, κυβερνήσεις αλλάξαν, πολιτικές διορθώθηκαν.

δάση κάηκαν, οι γείτονες έφευγαν διακοπές, αλλά η πρώτη εικόνα

η πρώτη καλημέρα ήταν αυτή η εικόνα.

Σε κοινωνίες μηδενικής ανοχής ως προς την περιουσία, αλλά πολύ ανοιχτές κι αδιάφορες στις ανθρώπινες ζωές, η αισθηματική ηλικία δεν έχει θέση

φεύγω λοιπόν, σε άλλες πόλεις πιο ευαίσθητες, πιο ανθρώπινες που το μέτρο δεν έχει ακόμη χαθεί.

Προς το παρόν, βόρεια κι αργότερο ίσως ακόμη πιο βόρεια, ακόμη πιο μακριά.

Επειδή δεν μπορώ. Επειδή αναγνωρίζω την ανικανότητά μου να το αλλάξω.

Ελπίζω στα παιδιά , στους νέους, που δεν είναι τόσο αισθηματικοί, να αντιδράσουν, να το αλλάξουν, να επαναφέρουν το μέτρο.

Ελπίζω αν και καθόλου πια δεν το πιστεύω.