Το Φλεβάρη τον φιλούσαμε στην κηδεία της αδελφής του, το Δεκέμβρη τον φιλούσαμε πάλι, μα τα υπέροχα μάτια του τώρα ήταν στεγνά, κλειστά, το πρόσωπο είχε τη απαράμιλλη ομορφιά που μόνο ο θάνατος ξέρει να χαρίζει στους νέους, έκανε κρύο, πολύ κρύο κι έβρεχε στο θλιβερό κι άδεντρο νεκροταφείο στην Κατερίνη, όχι κοιμητήριο, νεκροταφείο. Ο πατέρας του, φίλος καλός και δε βρίσκαμε τι να του πούμε, τον κοιτάζαμε αμίλητοι όπως μας κοίταζε κι αυτός. Φάγαμε τα ανοίκεια γλυκά κουφέτα -τι πικρή ειρωνεία κι αυτό το συνήθειο- και γυρίσαμε αμίλητοι τόσες ώρες δρόμο.
4 σχόλια:
..πέρασε ένας χρόνος..
το θυμάμαι σαν "χτες"..
Πολύ βαρύς ο περσινός χειμώνας..
:(
απ' αυτά τα προικισμένα άτομα που λες και τα ζηλεύει ο Θεός και τους κόβει το νήμα νωρίς...
απο τις φορες που αναρρωτιεσαι που στο διαολο ειναι κρυμμενος ο θεος
και εχουμε και συνεχεια μεσα σε αυτο το μηνα...
Το Φλεβάρη τον φιλούσαμε στην κηδεία της αδελφής του, το Δεκέμβρη τον φιλούσαμε πάλι, μα τα υπέροχα μάτια του τώρα ήταν στεγνά, κλειστά, το πρόσωπο είχε τη απαράμιλλη ομορφιά που μόνο ο θάνατος ξέρει να χαρίζει στους νέους, έκανε κρύο, πολύ κρύο κι έβρεχε στο θλιβερό κι άδεντρο νεκροταφείο στην Κατερίνη, όχι κοιμητήριο, νεκροταφείο. Ο πατέρας του, φίλος καλός και δε βρίσκαμε τι να του πούμε, τον κοιτάζαμε αμίλητοι όπως μας κοίταζε κι αυτός. Φάγαμε τα ανοίκεια γλυκά κουφέτα -τι πικρή ειρωνεία κι αυτό το συνήθειο- και γυρίσαμε αμίλητοι τόσες ώρες δρόμο.
Δημοσίευση σχολίου