Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ενα χρόνο πριν ακριβώς

σε θυμούμαι ακόμη
σημερα πιο πολυ
δε θελω
τιποτε αλλο
να πω
κρυωνω
κι η βροχή θα ειναι η παρεα μου
σε λιγο που θα βγω για να παω
εκει
σε κεινη τη γωνια της Αμαλίας
ενα
αντιο
να σου πω

4 σχόλια:

Roadartist είπε...

..πέρασε ένας χρόνος..
το θυμάμαι σαν "χτες"..
Πολύ βαρύς ο περσινός χειμώνας..
:(

logia είπε...

απ' αυτά τα προικισμένα άτομα που λες και τα ζηλεύει ο Θεός και τους κόβει το νήμα νωρίς...

Talisker είπε...

απο τις φορες που αναρρωτιεσαι που στο διαολο ειναι κρυμμενος ο θεος

και εχουμε και συνεχεια μεσα σε αυτο το μηνα...

michael_025 είπε...

Το Φλεβάρη τον φιλούσαμε στην κηδεία της αδελφής του, το Δεκέμβρη τον φιλούσαμε πάλι, μα τα υπέροχα μάτια του τώρα ήταν στεγνά, κλειστά, το πρόσωπο είχε τη απαράμιλλη ομορφιά που μόνο ο θάνατος ξέρει να χαρίζει στους νέους, έκανε κρύο, πολύ κρύο κι έβρεχε στο θλιβερό κι άδεντρο νεκροταφείο στην Κατερίνη, όχι κοιμητήριο, νεκροταφείο. Ο πατέρας του, φίλος καλός και δε βρίσκαμε τι να του πούμε, τον κοιτάζαμε αμίλητοι όπως μας κοίταζε κι αυτός. Φάγαμε τα ανοίκεια γλυκά κουφέτα -τι πικρή ειρωνεία κι αυτό το συνήθειο- και γυρίσαμε αμίλητοι τόσες ώρες δρόμο.