l'ultima grande voce della Poesia italiana
Σβήνω κάθε φορά και λίγο λίγο
Κι έχω το πρόσωπό σου ξεχάσει
.
Με ρωτούν αν η δική μου απελπισία
Ισούται με την δική σου απουσία
Κι όμως, είναι κάτι τι περισσότερο:
Είναι μια χειρονομία θανάτου ασάλευτου
Που δεν ξέρω να σου προσφέρω.
(Ντάμα Μπαστούνι – Αλντα Μερίνι)
2 σχόλια:
Και "οι πιτσιρίκες από το Μιλάνο",κάποτε μεγαλώνουν και φεύγουν...Καλό της ταξίδι και την ευχαριστούμε για την παρουσία της σε αυτόν τον κόσμο.
Καλή σου μέρα,αισθηματική ηλικία.
Το παραπάνω βίντεο.. με άφησε σύξυλη…
Γοητευμένα τιγροφιλιά…
Δημοσίευση σχολίου