"Το Υστατο Σήμερα" στο θέατρο της οδου Κυκλάδων

Το ύστατο σήμερα του Χάουαρντ Μπάρκερ

Σκηνοθεσία : Λευτέρης Βογιατζής

Μετάφραση : Τζένη Μαστοράκη

Σκηνικά & Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική -Ηχητική ατμόσφαιρα : Σταύρος Γασπαράτος - Θοδωρής Αμπατζής

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Σπύρος Αλιδάκης & Αγάπη Κουστένη

Παίζουν :Λευτέρης Βογιατζής Δημήτρης Ημελλος

Με αφορμή ένα περιστατικό που μας έρχεται από τον Πλούταρχο, την ανακοίνωση της πανωλεθρίας στη Σικελία του Αθηναϊκού στόλου, ο συγγραφέας αποφασίζει να μας κάνει κοινωνούς της σύγχρονης πανωλεθρίας που βιώνουμε ανομολόγητα σήμερα, ορίζοντας τα περιθώρια της δράσης, στο χώρο ενός κουρείου κατά τη διάρκεια ενός κουρέματος.

Τα δυο πρόσωπα είναι ο κομιστής των ειδήσεων κι ο αποδέκτης τους . Έξω και πέρα από τις γνωστές συμβάσεις ,το κείμενο σύντομα απογειώνεται σε ένα καταιγιστικό μανιφέστο της εσωτερικής γνώσης που νομοτελιακά εμπεριέχουμε και της απελπισίας μας, μπροστά στην καταστροφή, με προβοκατόρικες κορυφώσεις , κάθε ιδιωτικής ομολογίας σε δημόσια αποδοχή της ήττας, μια ενοχοποίηση των βολεμένων μας Εγώ, φτάνοντας τον θεατή στα όρια της προσωπικής του αντοχής για την μη κατασταλαγμένη ειλικρίνεια του, κατασπαράζοντάς τον για την σιωπή του, που σαν τρίτο πρόσωπο πρωταγωνιστεί στην παράσταση, άλλοτε γελώντας, πιο συχνά κλείνοντας τα μάτια, προτιμώντας να κοιμηθεί, σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος, μάταια όμως γιατί οι λέξεις κι ο ρυθμός δεν του αφήνουν περιθώρια να διαφύγει , με αποτέλεσμα, βίαια, σχεδόν σαδιστικά κι ανέτοιμος απο την καθημερινότητά του να αφυπνίζεται αδέξια ,σχεδόν με αφέλεια παιδική κι ανώριμη,να αναλογίζεται με οδύνη, αυτόματα ,πόσο υπεύθυνος είναι ο ίδιος προσωπικά για την καταστροφή που διαπράττεται παντού.Μια παράσταση χειρουργικής στρατηγικής , που φεύγει από την κατασκευή της, γίνεται αυτόνομο και πολυπρισματικό πεδίο βολής ενοχών, κατά παντός υπευθύνου , μιά επαναστατική κίνηση γνώσης.

Ενός κουρείου που καταστέφεται από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του, ενός πατέρα που ο ίδιος στέλνει στο 'λατομείο του θανάτου' το παιδί του, ενός διανοούμενου που γνωρίζει, αλλά δεν μιλά τελικά ποτέ ο ίδιος μεταθέτοντας την ευθύνη στα υπονοούμενα του, μιας πόλης που καταρρέει ζώντας σε μια σχηματική κανονικότητα, ενός πολιτισμού που σβήνει αφήνοντας πίσω του στα χρόνια του ύστατου σήμερα, το τίποτε της εύκολης πληροφορίας του κακού, του φτηνού και χυδαίου και το πιο τραγικό μηδέν των υπάρξεων που την απαρτίζουμε. Ενα σπαρακτικό τραγικό στάσιμο, ανάμεσα στα ερείπια μας. Τα δικά μας ερείπια. Τα ερείπια του κόσμου μας που ξέρουμε αλλα ποτέ δε τολμάμε να δούμε κατάματα, αιωνίως ανώριμοι να πλησιάζουμε στο τέλος χωρίς ελαφρυντικά.

Αγωνίστηκα να βρω ένα ψεγάδι. Δεν τα κατάφερα. Μάζεψα όπως όπως τα συντρίμμια μου και κατηφόρισα την Κεφαλληνίας, με την υπόσχεση ότι θα ξαναδώ αυτή την παράσταση το συντομότερο.

Εξαιρετικά φροντισμένος ο χώρος του θεάτρου ανακαινίστηκε πάνω στην αρχική αρχιτεκτονική επιμέλεια του αλησμόνητου Κυριάκου Κρόκου έγινε πιο φιλόξενος και ο σκηνικός διάκοσμος υπονομευτικά σε παρασύρει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει από το φουαγιέ.

Το πρόγραμμα όπως πάντα χρήσιμο και εξαιρετικής ενημέρωσης κι αισθητικής, καλό είναι να το εφοδιαστείτε πριν δείτε την παράσταση.

Το να σημειώσω για τις υποκριτικές δυνατότητες του Δ. Ημελλου το θεωρώ περιττό, αυτό που αξίζει να σημειώθεί είναι η συμμετοχή του πολυτάλαντου Σταύρου Γασπαράτου, ενός μουσικού με μέλλον.

(photos by Costas Ordolis)