...χαράματα ο συρμός με οδηγεί εδώ
περίεργο πόσα λίγα πια θυμάμαι
πόσο μικραίνουν οι εικόνες της παιδικής ηλικίας
χρόνια μετά
και τότε μόνος στην παραλία
και τώρα μόνος στο κάστρο του Καράμπαμπα
κοιτώ
από μακριά
έρχονται οι μορφές κι οι μνήμες
τα καλοκαίρια ,
το νυφοπάζαρο που μύριζε ψητό χταπόδι
τα πρώτα αγγίγματα ,
τα πρώτα ξενύχτια σε ιδρωμένα κρεβάτια διακοπών
στις Ροδιές ξεσπάω στον πρώτο λυγμό
με περιμένουν στην Αβάντων
μα πως να πάω
ρίζωσα στην ακτή να ψάχνω πεταλίδες
το δεξι οικόπεδο των παιχνιδιών
έγινε σπίτι
χωρίς παιδιά ,
χωρίς ζωή Σάββατο χαράματα
στη θάλασσα πετάω τα χρόνια
και επιστρέφω στην πόλη
μου λες
μου λες
"τα Σάββατα ανήκουν στις μνήμες
οι Κυριακές στα όνειρα
κι οι υπόλοιπες μέρες της βδομάδας
στην εντατική για να επουλωθούν
τα εγκαύματα που αφήνουμε
να μας κρατούν στη... ζωή"
Δε σε ξέρω
ποιος είσαι
γιατί περπατάς δίπλα μου
φύγε μνήμη
φύγε
δεν έχω να επουλώσω τίποτε
έμαθα στα χρόνια
να ζω με τα εγκαύματα...
4 σχόλια:
Sorry κιόλας, αλλά με τις φωτό το μόνο που μου ήρθε είναι να πάω για ένα καφέ σύντομα στη Χαλκίδα που τόσο με αρέσει! Όσο για το κείμενο...χμμμ...οι μνήμες είνα κομμάτι μας, αναμφίβολα! Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε με τα εγκαύματα. Καμιά αλοιφή που και που δεν έβλαψε κανέναν!
A! πήγες Χαλκίδα για το φεστιβάλ!
...και τώρα,
μίλησες μες την καρδιά μου
γιατί αν και πέρασα και περνάω
όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου σε ένα χωριουδάκι εκεί κοντά,
έχω χρόνια να περπατήσω τη Χαλκίδα και να θυμηθώ,
τότε
που έφηβοι το σκάγαμε για να πάμε εκεί.
Εκεί, όπως ακριβώς την περιγράφεις, φορτωμένοι σε καρότσες αγροτικών, εμείς "οι πρωτευσιάνες",
για μια βόλτα στην παραλία της, πιασμένοι χέρι-χέρι,
κρυμμένοι στην ανωνυμία της μεγάλης λουτρόπολης
για να μην μας δουν,
να μη μας πάρει είδηση κανένα μάτι γνωστό
και λεκιάσει με ανήθικες σκέψεις τους αγνούς εφηβικούς μας έρωτες....
Σε ευχαριστώ
Θα μου πεις εσύ μιλάς για εγκαύματα και γω σου μιλώ για τα δικά μου...
όμως αν το σκεφτείς, το ίδιο έργο βλέπαμε κι οι δυο, αλλά με άλλο τέλος...
καλό Σαββατοκύριακο
με μνήμες φορτωμένο,
με μνήμες που γλυκαίνουν,
με μνήμες που επουλώνουν
Στο Κάστρο του Καράμπαμπα!!! Η ΘΕΑ!!Ότι πρέπει για να έπαναφέρεις στην μνήμη όλες τις αθώες παιδικές, άνηβες μα και εφηβικές αναμνήσεις είτε κάποιος τις έζησε στην Χαλκίδα είτε αλλού!
Μου το γνώρισε η κολλητή μο, που προφανώς σας συνδέουν τα ίδια Καλοκαίρια στα ίδια μέρη που αποθανάτισες με τον φακό της φωτογραφικής σου, Αισθηματική Ηλικία...
ο χρόνος ανήκει (και) σε σένα.
στο χάραμα. στην μέρα. στο δειλινό. στο βράδυ.
μαθαίνουμε τόσα χρόνια
(σ)τον χρόνο τον ίδιο.
Δημοσίευση σχολίου