Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

το αυτονόητο που ξέχασα


έπρεπε να με ξυπνήσεις έτσι όπως μου έμαθες
να μου έχεις έτοιμο τον καφέ
να μου κρατήσεις το χέρι 1 δευτερόλεπτο πιο πολύ στο σινεμά
να χαμογελάσεις με το αστείο μου
να χορέψεις με το γκρούβυ τραγούδι που πάλιωσε
να με παρασύρεις στο οροπέδιο της Ασκληπιού
να μη με ρωτήσεις τίποτε
να μου καθαρίσεις το σπίτι
να με κάνεις να νιώσω την έλλειψή σου με την παρουσία σου
για να νιώσω τις κρυμμένες τύψεις μου
για τα αυτονόητα που ξέχασα
κι είσαι εσύ..
κι εγω σα γέρικα σκυλιά στον ήλιο
κι εξω να βρέχει ασταμάτητα...

7 σχόλια:

Alice World είπε...

Το έχω πεθυμήσει πολύ αυτό το αίσθημα της γλυκείας συνήθειας. Δεν είναι ρουτίνα, ούτε μιζέρια, είναι απλά η ομορφότερη ένδειξη τρυφερότητας για μένα.

kariatida62 είπε...

Η γλυκειά συνήθεια που γίνεται πολλές φορές άλυτος δεσμός

b|a|s|n\i/a είπε...

σταματά η βροχή. και βγαίνει ήλιος.

tovenito είπε...

τα αυτονόητα πρέπει να λέγονται τελικά..

la reine des pommes είπε...

tha klapsw me to mind link,
eilikrina.
dog days are over sto player?
den mporeis na fantasteis poses fores to exo akousei simera. otan arxise na paizei nomiza oti trelathika kai paizei sto kefali mou!
fili terastio xamogelasto

ολα θα πανε καλα... είπε...

γιατί - δυστυχώς - έτσι να συμβαίνει σχεδόν πάντα;Πρέπει να μας λείψει ο άλλος ή να του λείψουμε εμείς για να καταλάβουμε τι σήμαινε η παρουσία του στις ζωές μας;Ίσως,από την άλλη, να πρέπει να γίνεται έτσι.

natasha hassiotis είπε...

είμαστε ερωτευμένοι;