...γυρίζω σπίτι ανεβαίνοντας την Πειραιώς
ξαφνικά ακούω τη φωνή σου
από το απέναντι νεοκλασικό της Ασωμάτων
"κάθε μέρα καθαρίζω πατάτες"
στέκομαι ταραγμένος ανάμεσα σε μελαψούς μετανάστες
ιερωμένους, φορτωμένους εμπορεύματα
προσπαθώ να σε διακρίνω
13 χρόνια είναι πολλά Κατερίνα
τα πιο πολλά μείναν χωρίς ιστορίες
και η μνήμη μου θέλει χρόνο να σε επαναφέρει
έχω στ' αυτιά μου τη φωνή σου
μα δε διακρίνω τη μορφή σου
σκεπάστηκες Κατερίνα μου από τη σιωπή
από προεκλογικές αφίσες
από υποσχέσεις για καλύτερα χρόνια
χάθηκες στη πολλή συνάφεια των διαπλοκών
και μεις και γω στη σιωπή
η στον κλεφτοπόλεμο ιδεών από τα ιστολόγια
κι όλοι ξεπουληθήκανε όπως το πρόβλεψες
τόσα χρόνια πριν σε κείνο το τραπέζι στο De Facto
όλοι μας λιώμα τότε
χρόνια άλλα
της περιπέτειας και της λήθης πια
κι εκεί στην Πειραιώς γαμώτη μου Κατερίνα
ήρθαν όλες οι τύψεις γι αυτή τη ρήμαδα τη σιωπή μου
και τα βράδια στην παραλία που συναγωνιζόμασταν
ποιος θα πέσει πρώτος στο νερό
η στις Άνω Πόλης τις κρασοκατανύξεις
η ακόμη πιο αγριεφτικές τώρα για μένα αναμνήσεις
που ξέρεις πως δεν μπορώ ούτε να πω
αλλά θυμήθηκα
εκεί στην Πειραιώς
κατι όνειρα
κατι όνειρα που τα κάναμε εφιάλτες
και κάτι σχέδια
που τα τσακίσαμε από τζάμπα μαγκιά
και πήρα να θυμώνω για την τόση σιωπή μου
κι άρχισα να κλωτσάω τα πεταμένα αποτσίγαρα
κι ίσως και να κλάψα
αλλά ποτέ δε θα το ομολογήσω
αύριο έχουμε εκλογές
τι τσίρκο
αύριο θασαι και πάλι χαμένη κάπου στη μνήμη μου
αύριο
λέω
αλλά έτσι ξεροκέφαλη πάντα
δεν μ ακούς
μ ακούς?
γέρασα τόσο που δε θυμάμαι πως αφησα τα χρόνια
να με παρασύρουν
αυτή η ανηφόρα η σημερινή
μου θύμισε
πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος
και πως δεν εχω περιθώρια για αλλες
τζαμπα μαγκιές
και το χειρότερο
τίποτε δεν άλλαξε
κι ούτε το βλέπω να αλλάζει
μονάχα κάτι μεμονομένες
ανάσες
κι αυτό
τίποτε άλλο
ενας βάλτος που κυκλοφορούμε
με ψευδαισθήσεις ελευθερίας
ενας βάλτος
που μας καταπίνει όλους
ανεξέλεγκτα
γερνάμε χωρίς να ωριμάζουμε
σαν άρρωστοι
ηδη νεκροί
κι εμείς και τα παιδιά μας
και δε μας καίγεται καρφί
μόνο μια θεσούλα
εναν διορισμό
μιά λαμογιά
αυτό
πίκρα σου λέω
μακάρι καθε μέρα να καθαρίζαμε πατάτες...
9 σχόλια:
σημασία έχει να παραμένουμε άνθρωποι. τόσο δύσκολα. και τόσο εύκολα. τόσο γέροι. και τόσο νέοι. με ανάσες που (ανα)πνοές γίνονται.
Ίσως το πιο συγκινητικό κείμενο σου απ' το blog αυτό!
Εύγε, πολύ με συγκίνησες, όπως με συγκινούν πάντα οι ιστορίες των άλλων.
το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και γαμώτο μου με παίρνουν τα ζουμιά και θυμάμαι που έγραφε στους απόντες "θα μπορούσε νά'ταν και πιο χλωμή αλλά ήταν που ήταν πεθαμένη από χρόνια κι άρχισε να ροδίζει..." λες και τό΄ξερε πως θα παραμείνει ρόδινη στη μνήμη μας...
να σε πάω καλέ μου
εδώ να διαβάσεις το μόνο αισιόδοξο ποίημά της που βρήκα, μήπως και βγει αυτή η νύχτα πιο ήπια
''Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος
τον φέρανε σ' ένα κλουβί
και έκοβε εισιτίριο
ο κόσμος αγριεμένος
την ομορφιά του για να δεί
Ένα παιδί σαν δάκρυ
ωραίο αγγελούδι
Ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πεί
ένα τραγούδι
Ένα παιδί
Ένα παιδί κι είπε
Αν θες να σωθείς
απο την ομορφιά σου
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου''
Στίχοι: Αλκίνοος
Με την σημασία που μπορείς να αντιληφθείς.
Την Καλημέρα μου!
Εγώ πάλι το 'χω ρίξει στον Oscar Wilde και τη Barbra Streisand.
Η αλλαγή έχει μια τόσο τρομακτική στασιμότητα κάποιες φορές. Είναι θέμα συντηρητισμού του σύγχρονου ανθρώπου ή απλά η ανύψωση της εγωιστικής του φύσης; Ό,τι και να ναι σημασία έχει κάθε φορά να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου...και ας μην καθαρίζεις πατάτες στη Πειραιώς. Η αποθέωση του άκρου ποτέ δεν με γοήτευε έτσι κι αλλιώς.
Καλή μας ψήφο!
I love Walt Whitman.
"κι είναι τότε πού λείπεις πιό πολύ,
τότε πού σε «μαλώνω» γιατί δέν πρόσεχες
καί πού δέν ντρέπομαι νά κλάψω
καί να γράφω ποιήματα
σύντροφε πού δέν πρόδωσες
ζούμε τήν βαρβαρότητα."
[Κ. Γ.]
επειδή ντρέπομαι να κλαίω δε θα το κάνω.Πρέπει να ήταν ωραίος άνθρωπος,η Κατερίνα Γώγου.Γεννήθηκε και την ίδια ημερομηνία με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.Είναι καλό που τους θυμόμαστε τους νεκρούς μας.Ειδικά μάλιστα όταν οι ζωντανοί μοιάζουν από χρόνια πεθαμένοι...
Δημοσίευση σχολίου