στις αναμονές σημειώνω ότι ξέχασα να πω
ποτέ δε καταφέρνω τη σωστή στιγμή
ζω με μια καθυστέρηση εδώ και καιρό
μια παλινδρόμηση αισθημάτων κι αναγκών
υποκύπτω χωρίς να το ομολογώ
έξω ακούω τις λέξεις για μένα με ενθουσιασμό
μέσα φυλάω τις ερμητικές σιωπές
κι εδώ, σπάνια σημειώνω ότι ξέχασα να πω
δεν έβρεξε, δεν είχε αναταράξεις
στην πόλη είχαν μαζευτεί όσοι πολύ το ήθελαν
οι άλλοι είχαν τις δικαιολογίες τους
εικόνες καταγραφής μιας αστικής μοναξιάς
κι άλλες μιας φρεσκάδας που αρνείται
να πνιγεί στους βάλτους
της πρωτεύουσας
μάτια που βλέπουν
που βλέπουν
βλέπουν
δεν έχω πιο σπάνια ιδιότητα πια από αυτήν
στην επιστροφή διάβασα το βιβλίο σου
σε κάθε σελίδα μου έλειπε η φωνή σου
περισσότερο
αυτό το χειμώνα έχω ανάγκη όσο ποτέ
να ξαναβρεθώ στις βόρειες θάλασσες
και να βραχώ ως το κόκκαλο...
10 σχόλια:
κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σου, ψάχνω να βρω τον κρυμμένο πόνο της απουσίας...
συνήθισα πια να σε βλέπω να δημιουργείς σκέψεις και συναισθήματα από την παγωνιά της παρουσίας του "τίποτα"
και από την ζεστασιά της ανάμνησης του "όλα"
τελικά ο πόνος, αυτός είναι η καλύτερη έμπνευση...
καλό μεσημέρι
όμορφο...
χτυπάει, νομίζω, μια νότα αισιοδοξίας.
Για θάλασσες δεν ξέρω, αλλά λίμνες, ποτάμια και κανάλια σου υπόσχομαι.
Κι εγώ θα ψήνω κάστανα όσο εσύ θα κάνεις τις βουτιές σου...
@logia
παραξενο αλήθεια, πόσο μπορεις να κατανοήσεις...αυτό.
κι ομως δεν ειναι καν στυλ. είναι μια ανάγκη αυτοθεραπείας μου για να συνεχίσω. κοινοποιώ τόσο όσο για να αντέξω κι αυριο. ναι είναι μια υπαινικτική απουσία που με ταραζει. σα να μη εχω καμιά αναφορά. είναι μαλλον το τιμημα της επιλογής της μοναξιάς αυτό.
@ Σ.Π.Ρ.
οσο "βλέπω" παραμένω αισιόδοξος, αλλά οι μνήμες δεν μπορουν μεμιας να διαγραφουν
υ.γ.
η λεκτική επαλήθευση συμφωνώ πως είναι σπαστική, αλλά δεν είναι περιττή. σε γλυτώνει απο ανεπιθύμητα και ...ιογόνα spams.
@basik
μου αρκεί η παγωμένη επιφάνεια της See κι ο κρύος αέρας. Μου αρκεί...
βρέχει σήμερα. οι θάλασσες είναι εδώ. καλησπέρα σου!
Όμορφο κείμενο! Ευαίσθητη μα μοναχική ψυχή!!!
Χάρισμα μεγάλο:τα συναισθήματά σου,τις σκέψεις σου, την μοναξιά σου να μας τα ξεδιπλώνεις όλα, με λόγια,εικόνες, μ'όλη σου την ψυχή!
Δεν είσαι μόνος...κουράγιο!
ταξιδι ως την ακρη τ' ουρανού!
... δεν υπαινίχτηκα πως είναι στυλ
Το νοιώθω... Σε νοιώθω...
Είναι εσωτερική ανάγκη, κάτι σαν αυτοκάθαρση...
ένα κοίταγμα στον καθρέφτη που έχουμε μέσα μας...
για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας...
στον ίδιο μας τον εαυτό...
και να συνεχίσουμε...
Μη νομίζεις πώς ζώντας σε μια ιδανική οικογένεια, κωφεύω στις εσωτερικές φωνές...
...και ξέρεις πια τη γνώμη μου για τη μοναξιά...
την κατέθεσα εδώ σε παλιότερη ανάρτησή σου σαν σχόλιο...
@
κάποιος φίλος,
κάπου έγραψε :
"Το δικό μου γούστο είναι οι φίλοι μου.
Αυτοί είναι εγώ".
να έχεις καλό Σαββατό βραδο :)
Foteinoula
Δημοσίευση σχολίου