ΠΕΡΣΕΣ του Ντιμιτερ Γκότσεφ

Μετάφραση Ελένη Βαροπούλου
Διασκευή - Σκηνοθεσία Ντίμιτερ Γκότσεφ
Σκηνικά - κοστούμια Μαρκ Λάμμερτ
Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτητική διδασκαλία Ρηνιώ Κυριαζή
Δραματουργική συνεργασία Έλενα Καρακούλη
A΄βοηθός σκηνοθέτη Ανέστης Αζάς
Β΄βοηθός σκηνοθέτη Ασπασία- Μαρία Αλεξίου
Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου Μαριαλένα Λαπατά
Διανομή:
Άτοσσα Αμαλία Μουτούση
Δαρείος Μηνάς Χατζησάββας
Ξέρξης Νίκος Καραθάνος
Αγγελιαφόρος Βασίλης Ανδρέου, Λαέρτης Βασιλείου, Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Ήμελλος, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Παπανικολάου, Πρόδρομος Τσινικόρης
Ένα άλλο πρόσωπο Λένα Κιτσοπούλου
Χορός Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Κόρα Καρβούνη, Σύρμω Κεκέ, Ρηνιώ Κυριαζή, Εύη Σαουλίδου, Έλενα Τοπαλίδου

Μακριά από οποιαδήποτε λογική εξήγηση η ερμηνεία της Άτοσσας -Αμαλίας Μουτούση σε οδηγούσε είτε ήθελες είτε όχι στα αρχέγονα υλικά της επικοινωνίας με αυτό που λέμε μήτρα,

μανα γη, εστία, πατρίδα ίσως για τους πιο επιρρεπείς ως προς την καταγωγή. Κι η άλλη φωνή, της Λένας Κιτσοπούλου σε ένα μανιφέστο του παγκόσμιου τοπίου άπραγη να κραυγάζει το αυτονόητο της Δύσης, τυλιγμένες αγκιστρωμένες σε ένα τετράγωνο χρόνου, θάλασσας, τοπίο οικείο κι άγνωστο μαζί ου στριφογύριζε για να φανερώσει την πικρή ήττα μιας ανδρικής αλαζονείας στους αιώνες.

μου ακουμπάς απαλά το χέρι κι είναι μια στιγμή οργασμού που βλέπει μόνο από τα αριστερά το φεγγάρι Σκύβω κάτι να σου πω. Δε λέω τίποτε. Θέλω μονάχα να δω το λαιμό σου. Τη ξανθιά ελιά πίσω από το αυτί σου, να βεβαιωθώ ότι είσαι εσύ κι όχι μια δημιουργία του τοπίου.

Η Άτοσσα κραυγάζει. Συσπάται. Πονά. Μια νέα γέννα ζει Του ερχομού του ηττημένου γιου που θά' ναι Άλλος πλέον. Μα πιο πριν ο Δαρείος αποκαλύπτει όλα τα αίτια. Ψελλίζει συμβουλές, αργά γυρίζει το θαλάσσιο σύμβολο, το χρόνο. Καλύπτεται. Φεύγει.

Βιάζομαι να κρύψω το χέρι σου μέσα στο δικό μου. Να μη σ αγγίζει κανείς. Κανείς πια Αφήνεσαι κι ας φοβάσαι. Μια δύναμη που δεν γνωρίζουμε απλώνει εμπιστοσύνη στα άβολα καθισμένα όρθια κορμιά μας. Δίπλα και χωριστά. Αυτό να είναι η ποίηση βουβά αναρωτιέμαι.

Τα σώματα των ηθοποιών, ιδρώνουν, οι φωνές σχηματίζουν ημικύκλια ήχων έτσι στρογγυλεύουν το νόημα το κάνουν εύπεπτο, για μια κατανάλωση πολιτικής που ξεχάσαμε από τον φόβο μη μας πουν παλιούς. Καταντήσαμε Πέρσες ηττημένοι αλλά χωρίς ίχνος αυτοκριτικής κι αυτογνωσίας. Ζούμε με την ήττα και πιστεύουμε ότι είμαστε νικητές. Διπλά γελασμένοι. Διπλά ηττημένοι. Μοναχικοί στο λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης

Χειροκροτάμε Σε τραβώ μακριά Δε θέλω κανένας να σε δει. Κανείς να σε γνωρίσει. Ένα μυστικό μου θέλω να είσαι πια Ένα μυστικό μου που θα μοιράζομαι μόνο εδώ.

Σκέφτομαι όλοι αυτοί που γιουχάρανε στην Επίδαυρο. Πόσο καιρό είχαν να νιώσουν ερωτευμένοι. Πόσο καιρό είχαν να αγγίξουν ένα χέρι από αγάπη. Πόσο ανάγκη έχουν από ένα προσωπικό κι ιδανικό μυστικό.

Γιατί μόνο τότε κατανοείς ότι το θέατρο είναι τοσο αναγκαίο όσο και το νερό. Κι εγώ εσύ το ίδιο αναγκαίοι ο ένας για τον άλλο.