Νεα Σελήνη στον Πλαταμώνα του Κωστή Μοσκώφ

Μαθημένος να οργώνω τα νησιά τα καλοκαίρια

με την πρώτη ευκαιρία

βρέθηκα σακαταμένος να αναζητώ

σε μέρη μιας ιδιωτικής οικειότητας

παρηγοριά

και σε φίλους που ο χρόνος

πολύτιμους τους κάνει

φροντίδα και μια μορφή αγάπης

που είχα αφήσει να μου λείψει

κι έτσι

μετά από μια δεκαετία σχεδόν και βάλε

βρέθηκα στην πόλη που σε φιλοξενεί

εκεί στην αυλή του κτήματος

θαμμένος που είσαι

πολύτιμε εν σιωπή δάσκαλε

ποτέ απο μένα ξεχασμένος

αν και

την μέρα των γενεθλίων μου διάλεξες

να φύγεις από την ζωή

και από τότε

με τύψεις να γεμίσεις τη ψυχή μου

που στα ξένα εγώ

μακρυά

δε μπόρεσα το ξόδι να σου προσφέρω

ως όφειλα

Στον Πλαταμώνα της αγάπης

που τα δελτία ειδήσεων αγνοούν

και οι νεαροί δεν προτιμούν

σα μέρος διακοπών

εδώ

αυτή τη νύχτα

από το παραλιακό μπαλκόνι

βλέποντας τις φυλές των Βαλκανίων εργατών

να βολτάρουν

σε πείσμα της τηλεοπτικής μόδας

σε σκέφτομαι δάσκαλε

καθώς βλέπω τη θάλασσα

τη βίλα με το ονομά σου και την αυλή που σε φιλοξενεί

το φωτισμένο κάστρο πιο πάνω

και πίσω τον σκοτεινό Όλυμπο

θέλω να σου πω

να ξέρεις τίποτε δικό σου

δεν κατάφεραν να μου κάνουν μάταιο τελικά

Γυναίκες ακόμη σ αγαπούν

σαν ήρωα κι ιππότη

μου χαρίζουν αφίσες απο εκδηλώσεις που γίναν στη μνήμη σου

και δεν μάθαμε ποτέ απο τον Τύπο

μας κερνάν γλυκό καρύδι με γιαούρτι

ένας μυστικός τόπος αγάπης

με βλέμματα νοσταλγίας αλλά και πόθου

για ένα αύριο με νόημα επιτέλους

Ενας παρακμιακός τουριστικός προορισμός για τους πολλούς

αλλά γι αυτούς που ξέρουν

μια Ελλάδα που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια

μια Ελλάδα λεβέντικη

που δε σε κοιτά στο πορτοφόλι

μια Ελλάδα πολυπολιτισμική μητέρα των Βαλκανίων

που συντρέχει τους τουρίστες που την προτιμούν

μια Ελλάδα που μας αξίζει να προσέξουμε

να προβάλουμε

να αγαπήσουμε

και να μιμηθούμε

Η Φρίντα , η Μαρία, ο Δημήτρης πρόσωπα

που ίσως θάπρεπε να ανακηρύξουμε

άτυπα πρεσβευτές του τουρισμού μας

Θάλασσα καθαρή

δωμάτια πάμφθηνα και πεντακάθαρα

φαγητό σπιτικό με σέρβις

ουσιαστικής και σπάνιας ποιότητας

που κανένα ξενόφερτο ρεστοράν ποτέ δε θα πετύχει

όσα ριάλιτι κι αν κάνει η τηλεόραση

και μάτια καθαρά

μάτια καθαρά

σα τα δικά σου δάσκαλε

οταν έγραφες

"Τα δελφίνια πήραν από πίσω το φεγγάρι

τραγουδούν πάνω στις κορφές των καταρτιών
-- αύριο
θα πάω να βρω τη ματιά σου
εκεί που την άφησα στο ακρογιάλι...

«Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα»,
η όψη σου σαν της Εκάτης χλομή,
να γυρεύω ολονυκτίς τα χείλη σου
και συ τον γιασεμί Ερμή...

Έρχεται, έρχεται η Διώνη
με το τσιτάκι της ν' ανεμίζει στον Βαρδάρη
έρχεται, έρχεται ο Άδωνις
με φουσκωμένο το μπλουτζίν
με ανοικτό το μπλε πουκαμισάκι...
Πηδά χαρούμενη, σκοινάκι, η ψυχή τής Τσιμισκή..."

γεμίζοντας όνειρα τα παιδικά μυαλά μας

εσύ αυτή τη νύχτα της νέας σελήνης

απο τον ξεχασμένο Πλαταμώνα

μου εγιανες το τραύμα του χεριού

με την μαγική δύναμη

που μόνο η αγάπη διαθέτει

κι η εμμονή στο όνειρο

κυρίως στα καλοκαίρια του πιό κυνικού ρεαλισμού.