Ο ΥΙΟΣ του Παναγιώτη Κοντονή απο την ΟΚΤΑΝΑ

Ο Υιος

ΤουΠαναγιώτη Κοντονή

Ηχητικό Περιβάλον: Δημοσθένης Γρίβας

Φωτιστική εγκατάσταση, : Κωνσταντίνος Ρήγος

Με τους Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Μαρκέλα Μανωλιάδου, Γιάννη Νικολαίδη

Στα πλαίσια του 7ου Διεθνή Φεστιβάλ Χορού του Δήμου Αθηναίων στην αίθουσα Δ9 της Τεχνόπολης στο Γκάζι.

Σε ένα περιβάλλον με χώμα και εμφανή τα σημάδια του χρόνου και της εγκατάλειψης ένας πατέρας κλαίει. Ο θρήνος του προέρχεται από την γνώση. Μέσα στη μήτρα της γης τα παιδιά του. Ο γιος του. Που θα συνεχίσει τη ζωή μόνο αν εξαφανίσει τον πατέρα κι αφού θα έχει γίνει κοινωνός της γνώσης, της γυναίκας, της συνέχειας, της ζωής. Ένα ενδιαφέρον πείραμα. Λιτό και ουσιαστικό από τη νέα γενιά της θρυλικής ΟΚΤΑΝΑΣ έρχεται να μας αφήσει ένα στίγμα περιπέτειας για την φύση, μια ουσιαστική και σχολαστική αποτύπωση ζωής και της συνέχειας πνιγμένο στον θρήνο ταυτόχρονα με την ιεροτελεστία της ζωής και της γνωριμίας μας με τα ένστικτα

5 μέρες μετά την συναυλία του Antony το χορευτικό αυτό δρώμενο έρχεται να συμπληρώσει το παζλ του πόνου που περιέχει η ζωή και το μήνυμα είναι τόσο δυνατό που κάποιες στιγμές με την βοήθεια του εξαιρετικού ηχητικού περιβάλλοντος και την ακραία πειραματική σαν "αυτόματη ποίηση" της φωτιστικής εγκατάστασης αποκλειστικά με νεον, σου κόβει την ανάσα.

Το γράμμα Σ κυριαρχεί στις λέξεις που ακούγονται και το όλο περιβάλλον σε οδηγεί στις απαρχές της ζωής με τα σώματα γυμνά να αναγνωρίζονται και ντυμένα να ενοχοποιούν τις σχέσεις ένα εξαιρετικό εύρημα και ταυτόχρονα τόσο απλό. Οι δυο χορευτές ο υιος και η γυναίκα ηταν πολύ καλοί κάτω απο τις αντίξοες συνθήκες του χωμάτινου εδάφους, με πλαστικότητα στις κινήσεις και κυρίως η γυναίκα εξαιρετική εεκφραστικότητα στο πρόσωπο. Ο πατέρας πάλι μέσα απο την εκφορά των λέξεων δηλώνει όσο παρακολουθούμε τα δρώμενα της εξέλιξης, πόσο δυσλεκτική γίνεται η γνώση , όταν τα συναισθήματα κυριαρχούν.

Μου άρεσε και κυρίως τάραξε μια ξεχασμένη γωνία μου που είχε φρόντισε απο αυτοσυντήρηση προφανώς , να ξεχάσει νωρίς ,πως η ζωή εμπεριέχει το σκότωμα της ρίζας αλλιώς είναι δύσκολη η συνέχειά της.

Ταυτόχρονα η θεματική μου θύμισε την επερχόμενη ταινία του Λαρς Φον Τρίερ "Αντίχριστος" που διαπραγματεύεται το ίδιο θέμα με έναν τρόπο, πράγμα που αποκλείεται να γνώριζε ο ταλαντούχος νεαρός εμπνευστής της και γι αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.

+ Ο Κωνσταντίνος Ρήγος που δημιουργεί μια συνέχεια με νέους ανθρώπους (πόσοι αλήθεια το κάνουν αυτό στις μέρες μας)

-Ο Γιάννης Νικολαιδης που θα έπρεπε στα πλαισια εναρμονισμού του ρόλου του να εχει ξυρισει τα γένια.