Μετά από 4 περίπου μήνες κι ενώ έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις που ηθελημένα τις αντιμετώπισα με την σιωπή μου, ήρθε η σωστή για να επανέλθω εδώ
Γιατί η παράσταση Μπόρις Γκουντούνωφ στην Πειραιώς 260, υπήρξε ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα διαχείρισης της Ιστορίας με ευρήματα θεατρικά και κινηματογραφικά, που ένιωσα ότι με αφορά και ταυτόχρονα μου ξεκαθάρισε τα δυσδιάκριτα πλέον όρια εξουσίας-τρομοκρατίας με απλότητα καθαρότητα και ειλικρίνεια
Το αρχικό (και διαφημιστικό )εύρημα της ομηρίας δεν ήταν τόσο σημαντικό, όσο ο λόγος , η εξήγηση, οι εξαιρετικής απλότητας και συγκίνησης μονόλογοι των δύο βασικών γυναικών. το επιδέξιο μπλέξιμο της πλοκής του Γκουντούνωφ, ενός κλασσικού κειμένου για τις αμαρτίες που εμπεριέχει η δίψα για εξουσία, με τα δρώμενα του υπό κατάληψη θεάτρου ,και τα επίτηδες ασπρόμαυρα κινηματογραφημένα πολιτικά συμβούλια των κυβερνητικών.
Η ουτοπία γίνεται δράση. Η απώλεια συμμετοχή. Το αδύναμο του ανθρώπινου παράγοντα. Το προσωπικό όταν μετασχηματίζεται σε κοινό. Πέρα λοιπόν από τις ίδιες τις προθέσεις της ομάδας, αυτό που έκανε σημαντική την παράσταση, ήταν η επικίνδυνη επικαιρότητα που αποκτούσε μετά τα επιμελώς πλέον αποσιωποιημένα γεγονότα της Αθήνας του Δεκέμβρη, και την ανεπάρκεια εντοπισμού των δραστών εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Στα ύποπτα χρόνια της μη ιδεολογίας, το να έρχονται οι Καταλανοί να μας παρουσιάζουν μια μορφή πολιτικού θεάτρου που δεν αναπαραγάγει ιδεολογία, αλλά καταγράφει την διαδικασία την των ηρώων στο να ενστερνιστούν μορφές δράσης που ίσως να χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές κάτω απο το βάρος μιας αλλου είδους τρομοκρατίας που ασκείται απο κέντρα εξουσίας , είναι απο τη μια παρήγορο απο την άλλη εξαιρετικά επωδυνο αν κάνεις τους συνειρμούς με τα πρόσφατα γεγονότα και τον τρόπο που μας επιτρέπεται μεσα απο τα ΜΜΕ να τα βιώνουμε.
Η παράσταση απογειώνεται στον σπαρακτικό μονόλογο της μάνας και ταυτόχρονα ορίζεται προφητική για τις αντιδράσεις που αναμένονται στην "κοινωνία" των αφασικών τηλεοπτικών πολιτών της.
5 σχόλια:
Το βαρκάρη το σερέτη;
ζηλιάρη, πήγες κι εσύ στους καταλανούς...εγώ τα 'γραψα ήδη.
αααα σίγουρα είδαμε την ίδια παράσταση; γιατί εγώ ένιωθα σαν να ήμουν κομπάρσα στο True Lies του Σβαρστενέγκερ: οι κακοί μαυροτσούκαλοι με τα πολλά ελαφρυντικά, αισθηματολογία, λίγο από ανάμνηση Πινοσέτ, φαίνεται ότι οι ισπανόφωνοι έτσι ξεπλενουν την αποικιοκρατία, και κακή ηθοποιία απ' τους περισσότερους.
@BOSKO
Πορτοκάλι , εισαι μακρυα. Με την ευκαιρία ετοιμαζω hommage στον Αντώνη Μποσκοίτη γιατι τελευταία με συγκινεί ιδιαιτέρως η πολυπραγμοσύνη του
@highvoltagepress
μα χρυσή μου γυναίκα εξαιτίας του δικού σου κειμένου (απολαυστικό κατα τα αλλα) και του σημειώματος της Κλεφτογιαννη στην Ελευθεροτυπια αποφάσισα να περιγραψω την παράσταση που ειδα εγω.
Η πιο συγκινητική παρουσία την Κυριακή όπου πήγα για δευτερη φορά, ηταν η Κατερίνα που ηρθε με ταξι απο τα Μεγαρα και στην επιστροφή μας μαζι στο Σύνταγμα η συζητησ'η μας με συγκίνησε, με ενθουσίασε και με εκανε να σκεφτώ ποση ευθύνη εχουν οχι τα φεστιβαλ, οχι μονο οι κριτικοί, αλλα και οι ρεπορτερ του καλλιτεχνικού.
Χρειάζεται απαραίτητα ευρυτητα παιδειας...
ακόμα ανατριχιάζω όταν το θυμάμαι! Τέλειο θέατρο-ντοκουμέντο. Λόγια απλά, μεστά κι άκρως αληθινά! Η βία γεννάει βία κι όλα γίνονται για την εξουσία, για τον θρόνο που παρουσιάζεται στο τέλος με μια σφαίρα στην καρδιά. Αυτό είναι, χωνέψτε το! Δε χρειάζονται φιοριτούρες και μεγαλόπνοα λόγια. Κρίμα για αυτούς που δεν κατάλαβαν τίποτα, που δεν ένιωσαν τίποτα ούτε από τις πράξεις ούτε από τα λόγια. Εύχομαι να μη τους συμβεί κάτι τέτοιο στ΄αλήθεια, γιατί αυτό συνέβει πραγματικά και δεν ήταν αστείο.
"Τι κρατάς?" ρωτάει ο αρχηγός τη γυναίκα. "Φτυάρι", του απαντάει αυτή, "μόλις έθαψα τον γυιό μου". "΄Δεν κρατάς φτυάρι", της απαντάει, "κρατάς τσεκούρι!"
Δημοσίευση σχολίου