Στα χρόνια της Αισθηματικής Ηλικίας, πιο εύκολα είναι θαρρώ, τα συμπεράσματα για τους μικρότερους μιας και για τους συνομηλίκους υπάρχουν ελαφρυντικά (συναισθηματικά περισσότερο) παρά ουσιαστικά.
Γιατί κακά τα ψέματα εμεις είμαστε αυτοί που τα 'χουμε κάνει μαντάρα.
Σαν άνθρωπος βαριέμαι τις βαρύγδουπες εκφράσεις αλλά μετά τις τελευταίες μου συναναστροφές κατέληξα ότι όσο ελπιδοφόρα είναι η γενιά των 18-22 τόσο απελπιστικά απογοητευτική είναι η των 30-34 ,μα τόσο μαυρίλα, ξινίλα, αποστροφή, εσωτερικότητα, εγωπάθεια πως αφήσανε να μαζευτεί και να τους μαυρίζει τη ψυχή...
Πιο γερασμένοι κι από τους 60αρηδες βαριούνται τα πάντα, πλήττουν με το παραμικρό, ίχνος ενδιαφέροντος για οτιδήποτε, πλήρεις ανικανοποίητων στόχων, απογοήτευση και φόβος στα προσωπικά, ερμητικοί, εριστικοί, ημιμαθείς, χωρίς κανένα σεβασμό η έστω διακριτική ευγένεια ούτε προς τους μεγαλύτερους, ούτε στους μικρότερους αλλά κυρίως ούτε στους συνομήλικους
Τόσο ο θάνατός σου η ζωή μου δεν θυμάμαι να έχω ζήσει ποτέ τόσο έντονα κι απροκάλυπτα.
Χειρότερες δε περιπτώσεις είναι οι του καλλιτεχνικού, που πίσω από τα οράματα και σχέδια για καριέρες και δημοσιότητα, κρύβουν φρικτούς μικροαστούς και απίστευτα εξαρτημένες προσωπικότητες από την τηλεοπτική "αίγλη", επικεντρωμένοι στα χρήματα, στο εγώ τους και στις κρίσεις πανικού που ανεξέλεγκτα τους καταλαμβάνουν.
Δεν έχω χειρότερα μαντάτα από αυτό, γι αυτό το καλοκαίρι των εκλείψεων... εύχομαι σε όλους να βρουν ενα τρόπο να ισορροπήσουν τα θέλω τους με τα Εγώ τους, αλλά παρακαλώ μακριά από μένα...
(αλίμονο υπάρχουν οι εξαιρέσεις, που ως συνήθως επιβεβαιώνουν τον κανόνα )
17 σχόλια:
τι σου κάνανε, μωρέ, γιατί τόση μαυρίλα; σα να τα' χεις "δει" όλα φαίνεσαι!
@BOSKO
Χα! Χα! Αν τά γραφα θα πάθαινες πλάκα φιλε.
Σκέφτομαι αν είναι ετσι τώρα, στην ηλικία μου θα έχουν αυτοκτονήσει, όπως Φιλανδία. Φιλιά στα όμορφα Ανώγεια. Με μέτρο τσι τσικουδιές κοπέλι ε?
Για ακόμα μια φορά συμφωνώ μαζί σου,αν και είναι λίγο μαυρό το τοπίο αλλά υπάρχει ελπίς!!!!Κάτι διάβασα για τσικουδιές πιές και καμία στην υγεία μας!!!!!
yes things are not good... συμφωνάω μαζί σου!
Πολύ σοφά και ουσιώδη αυτά που γράφονται, επέτρεψέ μου όμως να δια-φωνήσω τόσο στις ηλικίες 18-22 όσο και στις καλλιτεχνικές περιπτώσεις.
Από τους μεν πρώτους, λόγου επαγγέλματος, μπορώ να διακρίνω τρανά παραδείγματα Ανθρώπων οι οποίοι κρύβουν μέσα τους όχι απλά ελπίδες για το αύριο, αλλά το μέλλον το ίδιο και που στα μάτια τους αντανακλάται πιο λαμπρό από ποτέ. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι οποίοι αφού πρώτα ωρίμασαν πριν την ώρα τους, στην συνέχεια μπλέξανε τα μπούτια τους, με αποτέλεσμα να έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό που ονομάζουμε «καθημερινότητα», η οποία φυσικά και είναι διαφορετική για τον καθένα αλλά δεν παύει να είναι αυτό που ονομάζει η λέξη. Και πες μου ποιον να κατηγορήσεις για αυτό (και ποιος φυσικά να το κάνει)...
Όσο για τους καλλιτεχνικούς, πιστεύω πως ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με όλο τον κόσμο. Απλά με αυτούς είναι πιο εμφανές λόγω του ότι εκτίθενται περισσότερο, με αποτέλεσμα να σχολιάζονται αναλόγως. Ο μικροαστισμός και οι εξαρτημένες προσωπικότητες, δυστυχώς, υπάρχουν παντού. Ακόμα και στο μπακάλικο της γειτονιάς. Και επέτρεψε μου ξανά, ούτε εκεί είναι δικαιολογημένα όλα αυτά....
Την καλησπέρα μου....
Χμ το θέμα που ανοίγεις με απασχολεί και μένα. Είναι μια οριακή γενιά η γενιά αυτή και η δική μου μιας και είμαι 35. Φαίνεται ότι ενσαρκώσαμε τα όνειρα των γονιών μας και γίναμε βολεψάκηδες και τα θέλουμε όλα δικά μας. Η απουσία αυτής της γενιάς από κάθε συλλογικό αγώνα (περιβάλλον, Δεκέμβρης) δείχνει ότι από τη μια τρέχουν και δε φτάνουν με τα μικρά παιδιά, προσωπικά όσους με οικογένεια ξέρω στην ηλικία μου δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στο synch φέστιβαλ απουσία των 35 ρηδων ήταν έκδηλη. Προσωπικά παίρνω μεγάλη χαρά να μιλάω και να κάνω παρέα με παιδιά κάτω των 30 όπως και με φίλους άνω των 40. Νομίζω ότι είμαστε πολύ αγχωμένοι, αρκετά νευρωτικοί και βάθος βάθος απογοητευμένοι, γιατί όσα μας τάξαν οι γονείς μας, που μας έιχαν στα πούπουλα τα πρώτα μεταπολιτευτικά μωρά βλέπουμε ότι κάθε άλλο παρά εύκολα είναι. Για μένα ρεσπεκτ στις 35ρισες που μεγαλώνουν παιδιά και δουλεύουν μαζί, οι άντρες τους έτσι κ αλλιώς είναι αλλού. Με προβλημάτισε το ποστ σου, προσωπικά αγωνίζομαι να μη γίνω όπως περιγράφεις πάντως :) (αλλά μου ναι εύκολο, δεν έχω οικογένεια)
επίσης υποφέρουμε από συλλεκτικό υλισμό, συλλέγουμε πράγματα η γενιά μου που δεν μας ικανοποιούν αλλά το κάνουμε για επίδειξη τελείως μικροαστικά, οι νεότεροι κ αυτοί καταναλωτικοί μεν αλλά είναι πιο χαλαροί και φαίνεται να απολαμβάνουν περισσότερο αυτά που αγοράζουν (εντελώς ροζ αυτά τα παιδιά πάλι, ζυμωμένα με διαφημίσεις και νετ)
ίσως είναι η ηλικία που θεωρητικά είναι πιο παραγωγική και απλά συνειδητοποιούν το τι ακριβώς γίνεται καθώς μπαίνουν στην όποια παραγωγή και γνωρίζουν και πρακτικά πρόσωπα και πράγματα. αν και νομίζω ότι έχει να κάνει και με την παιδεία του ανθρώπου γενικότερα και όχι τόσο με την ηλικία. οι μικρότερες ηλικίες έχουν περισσότερο "άγνοια κινδύνου" κάτι που όσο μεγαλώνουμε ισχύει όλο και λιγότερο ενδεχομένως. οι μεγαλύτερες ηλικίες αντιμετωπίζουν τα πράγματα περισσότερο στωικά ενδεχομένως.
τι να κάνω?να σ'ευχαριστήσω που καθρεπτίζεις την ηλικία μου δίνοντας μου σφαλιάρα?να προβάλω δικαιολογίες για την κατάσταση (και έχω να προβάλω)? να κάνω μόκο και να μην πω τίποτα? γιατί λίγο ή πολύ όλο και κάπου έχουμε ξεφύγει σ'αυτή την ηλικία.
O patria mia των αισθημάτων και της καθαρότητας της καρδιάς, όσο φτάνουμε στο μέσο της ζωής μας, τόσο πιο πολύ ξενιτευόμαστε από σένα, ο θεός να δώσει να σε ξαναδούμε κάποτε πριν να ναι αργά.
ευτυχώς είμαι στο ενδιάμεσο των ηλικιών ;-)
μην με πάρει και εμένα η μπάλα!
αν και ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι η γενίκευση είναι επικίνδυνη!
;-)
Καλά, μην γενικεύουμε.
Υπομονή πάντως μέχρι οι 18-22 φτάσουν τους 30-34.
Ως τότε καλή ανία.
Φιλάκια.
Ego pali protino na pernas perisoteri ora me tous neous 18-22.Kani kalo (genika milontas)
Δυστυχώς η πάροδος του χρόνου πάνω στον άνθρωπο, φοβάμαι πως αντί να 'χει ευεργετικά χαρακτηριστικά, αντιθέτως έχει διαφθαρτικά. Καθώς ο άνθρωπος διαμορφώνεται διαρκώς κατά προσέγγιση της μίζερης καθημερινότητας που είτε συνενοχικά έχει αποδεχτεί, είτε έχει ο ίδιος εγκαθιδρύσει!
Ο χρόνος δεν είναι ετεροπροσδιόριστος. Αυτή είναι η συμβατική του χροιά, που προκύπτει ως ανθρώπινο επινόημα. Στην πραγματικότητα ο χρόνος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το άτομο! Ο οποίος οσο κυλάει μεταφράζεται σε εμπειρίες που αλληλλεπιδρούν και που τελικά μας διαμορφώνουν στο εσωτερικό μας! Αλλά πια η κατάληξη όταν όλα λαμβάνουν χώρο σε αρένα λασπωμένη;
Όσο για την καλλιτεχνική σου διαπίστωση πως να διαφωνήσω; Άλλωστε αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα που έχουν οι αφεντάδες στον καιρό μας. Να εμπορεύσουν καθολικά την Τέχνη, να την εκπορνεύσουν δηλαδή ως εκείνο το βαθμό που δε θα είναι πια τραυματική έκφραση, αλλά ένα απλό και σύνηθες επάγγελμα. Και σ' ένα λαό χωρίς καλλιτεχνικές ανησυχίες, και προπαντός παιδεία, το έργο αυτό γίνεται σαφώς πιο εύκολο...
Την καληνύχτα μου, όχι τόσο μαύρη όσο ίσως ακούστηκαν τα παραπάνω...
καλέ, καλέ η αισθηματική ηλικία χάλασε κι αυτή. οι κακές παρέες φταίνε: στο σχολείο μου είχανε χωριστό θρανίο μπροστά απ' όλη την τάξη για να μη μπορώ να ενοχλώ και να αποσπώ την προσοχή των υπολοίπων (το επόμενο βήμα ήταν η έξοδος). τώρα, ξέρεις ότι συμφωνώ και σε καμαρώνω.
υ.γ. τοποθετήθηκα στα Χατζιδακικά, αλλά μου ήρθαν δύο αγαπημένα τραγούδια τώρα: τα παιδιά κάτω στον κάμπο και κάνε το δάκρυ σου χαρά (τι τα θες και τα σκαλίζεις κι εσύ, και τα θυμίζεις;)
υ.γ.2 για μας τους 25άρηδες δεν έχεις τίποτα να πεις;;; χεχεχεχεχεχε
υ.γ.3 κοιτάω με έκπληξη τη λέξη που πρέπει να γράψω για να δημοσιευθεί το σχόλιό μου, και λέει shawn, όπως ted shawn σκέφτομαι εγώ, ο πρώτος που έκανε all male dance company. άντε και δωρεάν μάθημα πρωί-πρωί. (ήμαρτον παναγίτσα μου.)
Μια πρόχειρη απάντηση σε όλους μας για αυτή τη νεα κοινωνική "φυλή" θα μπορούσε να είναι η παραλλάγη της φράσης του Μάνου Χατζηδάκι«Για να ασκείς εξουσία, πρέπει και να την περιφρονείς» Με άλλα λόγια είναι προτιμότερο να μη παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας...
υπέροχο σχόλιο, θα το κάνω μότο, ευχαριστώ αισθηματική ηλικία! Πάντα πίστευα ότι οι λύσεις είναι γραμμένες από ανθρώπους πριν από μας, και δίνουν τόσο φως στο δικό μας ταξίδι, αρκεί να μπορούμε να τις θυμόμαστε καμμιά φορά.
Δημοσίευση σχολίου