Νατάσσα Μποφίλου επάγγελμα Βακχίς

Θα μπορούσε να είναι ένα νέου τύπου Κρυφό Σχολειό

αν δεν βρισκότανε καταμεσής της πόλης

και μια πρόταση διασκέδασης εναλλακτική

γι αυτούς που αγαπούν την ¨έντεχνη" μουσική,

αν δεν ήταν μια ιδιότυπη κινηματογραφική αναπαράσταση

της καθημερινότητας.

Κι όμως μετά από 3 επισκέψεις στον 2o όροφο του νέου Metropolis

στην Πανεπιστημίου ,σε έναν minimal χώρο που δεν σε προδιαθέτει για κάτι τέτοιο, ήρθε η στιγμή να σας αποκαλύψω, την μέρα του "εθνικού τελικού"

ότι κάθε Παρασκευή και Σάββατο εκεί

κάτι απόλυτα ανόσιο και γνήσια ασεβές συντελείται.

Ένα αγγελικό πρόσωπο ,με το κωδικό όνομα Νατάσσα Μποφίλου, αρχίζει να τραγουδά και μοιάζει πως όλα είναι κανονικά κι άλλη μια διασκεδαστική βραδιά θα περάσεις μαζί με τους 7 μουσικούς, σε ένα κανονικό πρόγραμμα με τραγούδια, χειροκροτήματα και τα σχετικά.

Από την αρχή σχεδόν όμως ,πέφτουν οι μάσκες και σου αποκαλύπτεται η βακχική σκευωρία.

Η βακχίς Νατάσσα, υποδόρια, μυστικά σχεδόν σε απογυμνώνει από την κανονικότητα σου και σε οδηγεί μέσα από τις επιλογές της στα άγνωστα ξέφωτα του Κιθαιρώνα, για να σε προσηλυτίσει σε μια νέα μυστικιστική λατρεία. Με βοηθούς τους στιχουργούς που επιλέγει και τις ακραία δωρικές ενορχηστρώσεις του νέου θεού της πόλης του Διόνυσου-Θέμη Καραμουρατίδη, σε εξωθούν στην ακραία μέθεξη , μετατρέποντάς σε σε μαινάδα που ζητά πίσω τη ζωή της, καταθέτοντας όλο τον πόνο, το αίμα, την απώλεια με λόγια της απλότητας, της χαράς και μια ελπίδα που μόνο ένας γνήσια νέος στο μυαλό και το σώμα μπορεί να αντιληφθεί.

Γιατί πέρα από τα τραγούδια, την ερμηνεία σα να ναι η τελευταία νύχτα στη γή και τους κραδασμούς στο πιάνο αυτή η γοητευτικά θρησκευτική κατάθεση της ζωής σε απογειώνει σε σφαίρες ανεξέλεγκτες κι έτσι η ύβρις ακυρώνεται εκ του αποτελέσματος.

Δεν χρειάζεται προσπάθεια γι αυτό, ανοιχτή ψυχή χρειάζεται και η πίστη εγκαθίσταται απροσδιόριστα πάνω στα μαλλιά σου, για πάντα πια..

Μια αμφίσημη υπεκφυγή που αφορά όλους όσους αισθάνονται ζωντανοί και χρειάζονται μια ένεση αισιοδοξίας μέσα από πικρές καταγραφές. Οξύμωρο? Βακχικό? Σίγουρα πολύ συνειδητό, κι εντελώς πετυχημένο.

Έτσι όπως και πίσω από το "έντεχνο" του παρακάτω ζεϊμπέκικου υπάρχει μια ολόκληρη αρχαϊκή τοιχογραφία απίστευτης δύναμης που αναζητεί τους σωστούς αποδέκτες για να υψωθεί πέρα από τον ματωμένο Κιθαιρώνα στη σφαίρα μιας νέας δύναμης που έρχεται, φτάνει

είναι εδώ

"Του το κρατάω αυτού του κόσμου

που δε μου ανήκει ο εαυτός μου

γι΄αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω

είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω..."

Τι άλλο από ιαχή μιάς νέας θρησκείας είναι αυτό ,με τα τύπμανα να βαρούν πολεμικά και τις χορωδιακές φωνές να καθυσηχάζουν τους αμέριμνους περαστικούς του αποψινoύ televoting?

(καταγγέλω ότι η όλη σύλληψη όπως κι οι παραπάνω στίχοι είναι του τρίτου μύστη της βραδυάς με το κωδικό όνομα Γεράσιμος Ευαγγελάτος )