Μαθαίνοντας τυχαία για την Eurovision και μη έχοντας κανένα απολύτως καημό ούτε για το "προϊόν" ούτε για το καλλιτέχνημα,πραγματικά σκέφτηκα πόσο απελπισμένοι μπορεί νά'μαστε ως έθνος, ως κράτος κι ως κοινωνία, ώστε να έχουμε απόλυτη ανάγκη μια οποιαδήποτε επιτυχία, μια αναγνώριση, μια αποδοχή.
Έχω μάθει ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό μιας εφηβείας που αρνείται να ωριμάσει και ταυτόχρονα μιας κοινωνίας ιδιαίτερα καταπιεστικής κι ανασφαλούς που ενώ βολεύεται σε απογοητευμένους πολίτες, ταυτόχρονα θέλει να ναι κι η πρώτη του χωριού.
"Πιο επικίνδυνο κι από μια αποτυχία είναι η επικράτηση του μικροαστών"
είχε πει ο Φλωμπέρ. Φοβάμαι ότι σε τούτη τη μικρή χώρα μόνο οι φλόμπες έχουν επιδραστικότητα.
(η φωτό αφιερωμένη στην highvoltagepress)
6 σχόλια:
Κι ακόμα χειρότερα. Χαίρετε.
τι έγινε, δεν θα είμαστε στη γιουροβίζιον?πλάκα με κάνεις?
με τέτοια τραγουδάρα?
αχ με συγκίνησες...!!! τι ωραίες κοπέλες ("γεια σου τσολιά μου" που λέγανε και παλιότερα).
υ.γ. δε χρειάζεται να πω ότι συμφωνώ, ε;
ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ.....
Αυτή η ανάγκη της συγκεκριμένης κοινωνίας για θύματα και υπερ ήρωες με φοβίζει. Με την ίδια ευκολία βρίσκει και τα δύο.
το βασικό μας πρόβλημα είναι πως έχουμε απόλυτη ανάγκη ως έθνος την αναγνώριση των Ευρωπαίων και θα κάνουμε κάθε τί για αυτό.
Δημοσίευση σχολίου