Sub specie aeternitaris...

ένας χρόνος μετα.
τι λείπει από το τραπέζι της μνήμης
ένα κίτρινο μπουρνούζι αφημένο στη καρέκλα σου
έξω το νερό της θάλασσας σε μια γραμμή
οι αλλαγές που με τρομοκρατούσαν
και οι ομοιότητες που νίκησαν κατά κράτος
ένα σημείο με κακή άρθρωση
ποτέ δεν καταλάβαινα τα αμερικάνικα του νότου
μια ζεστή αγκαλιά
(ο Β. επιμένει στη σκηνή με το ταχυδρομείο και τη συνδρομή του Time)
ανάκατα ακούω σε κηδείες άριες από όπερες που έμαθα απέξω
τα λιμπρέτα που μου έστελνες με αγάπη για τις πρόσκαιρες αγάπες μου
τώρα στη σιωπή των ακουστικών
μόνος δακρύζω
αυτά τα βράδια που δημιουργώ τον προσωπικό μου χρόνο
αναπνοών
για να μπορώ να συνεχίζω
από μακριά ακούγεται σε τρανζίστορ το Κοπερτι της Λένας
προγραμματίζω ανώνυμη συμμετοχή στις 29 που έχει το live στο Κύτταρο
εκεί θα ρίξω το ξοδι στους νεκρούς μου
ανάμεσα σε κόσμο κι εντελώς μόνος
θα φοράω τα μαύρα γυαλιά
εξαφανισμένο βαμπίρ της ζωής μου
με αίματα στα καλυμμένα μάτια
θα τραγουδήσω
κι όποιος είναι κοντά
θα κάνει πως δε με ξέρει-για το καλό του-

sub specie aeternitaris...

ναι αιωνίως προς την αιωνιότητα
και πέρα από αυτήν
στην άνοιξη
που κλείνει
στην ζωή που επίπονα εξακολουθεί να μου χαρίζεται
ερήμην των ονείρων μου
ερήμην μιας αποδεκτής
απουσίας

aeternitaris...