η παρασκευή του Τίποτα

μετά τα δάκρυα

μετά τις ικεσίες

στο μετά της μοναξιάς

η σιωπή είναι η πολύτιμη παρέα

στη σκέψη

ακόμη κι αν αυτή με δυσκολία συγκεντρώνεται

χαμένη στο χάος των γεγονότων

κι εκεί

στη σιωπή του τίποτα

οι ρίζες αρχίζουν να ξεπετιούνται

οι σκουριασμένες ρόδες των ονείρων

να παίρνουν μπρος

στη αρχή σιγά κι όλο πιο σταθερά αργότερα

μια φύση που ξυπνά

μυαλά που ανθίζουν επιτέλους

ένα σύμπαν να ετοιμάζεται

την ανάσταση του να υποδεχτεί

την εντελώς ιδιωτική και γι αυτό οικουμενική ανάσταση

του μέσα