Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

α μπα ; υπάρχει θέατρο ;

Στα δύσκολα χρόνια της "Αισθηματικής ηλικίας", η παρηγοριά ενός πολιτιστικού γεγονότος σε βοηθά να αντέχεις αυτές τις μεταβατικές εποχές της κρίσης της μέσης ηλικίας, τις αλλαγές που συντελούνται από το σώμα έως την ψυχή.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Τέχνη είναι απαραίτητη , χρήσιμη πολλές φορές πολύτιμη ,γιατί σε βοηθά να επαναπροσδιορίζεσαι με την εποχή σου, τα θέλω σου, τα εγώ σου , γιατί σε βοηθά να κατανοείς, να ξεσκουριάζεις τον μηχανισμό της σκέψης (μοναδικά θηλαστικά οι άνθρωποι που έχουν αυτό το προνόμιο). Η τέχνη . Όχι η τέχνη που ευαγγελίζονται αυτή τη χρονιά οι εκπρόσωποί της στην Ελλαδική σύγχρονη πραγματικότητα.
Αφορμή για αυτό, στάθηκε μια παράσταση που ξεχείλισε το ποτήρι της προσωπικής μου ανοχής. Μετά από τουλάχιστον 10 παραστάσεις ,που το λιγότερο με απογοήτευσαν, γιατί κάποιες με θύμωσαν με την ευκολία της αρπαχτής που διέκρινα, άσχετα αν είχαν την επίχρυση πατέντα της καλλιτεχνικής προσέγγισης, πήγα να δω την σούπερ ντούπερ πολυδιαφημισμένη εκδοχή σε μιούζικαλ της πλέον απενοχοποιημένης εκδοχής του διαφορετικού και της αποδοχής του ,σε κεντρική σκηνή θεάτρου, με συντελεστές γνωστούς και καταξιωμένους και στάνταρ παραγωγής υψηλά, τόσο που η παράταση των λιγοστών παραστάσεων είχε προαποφασισθεί πριν καν τη τελική της πρεμιέρα.
Και τι είδα? Ένα καραγκιόζ μπερντέ της φτώχειας, της υποκρισίας και της ατολμίας.
Κατ αρχήν ο βασικός πρωταγωνιστής ντρεπόταν να ανοιχτεί, να αποδεχτεί ο ίδιος μια επιπλέον παράμετρο της πολυσχιδούς του προσωπικότητας Τα σκηνικά τα αφήνω ασχολίαστα, ο Δαλιανίδης της Φίνος Φιλμ είχε περισσότερη φαντασία και τα κοστούμια από μακριά φώναζαν " Θέλουμε την Εβελυν Σιούπη να μας ανακατασκευάσει , να απογιωθούμε να συμμετέχουμε ενεργα σε τούτη την παράσταση της μισοτόλμης, της μισοπλάκας, της μισότρέλας"
Μια παράσταση του μισού. Του ως εκεί μπορώ. Οπως η χώρα που ζώ. Όλοι ξέρουμε. Κανείς δεν ομολογεί λόγω πολιτικού-καλλιτεχνικού-προσωπικού-εγωπαθητικού κόστους. Τότε ας μη κάνουμε Τέχνη βρε παιδιά. Να κάνουμε marketing ζαρζαβατικών που γίνονται και θρεπτικότατες μάσκες . Η Τέχνη προϋποθέτει, τόλμη, ρήξη, ειλικρίνεια και φαντασία. Πόσες από τις φετινές παραστάσεις το είχαν αυτό? Κι αν κάποιες το είχαν, οι μηχανισμοί προώθησης γιατί επικεντρώθηκαν στα τηλεοπτικά στερεότυπα? Στις φιλοπαλαιστινιακές μοντερνιές, στην νεκραναστάσεις κλασσικών κειμένων από συντελεστές που έχουν χρόνια να δουν θέατρο, κινηματογράφο έστω να ακούσουν σύγχρονη μουσική? Στο αναμάσημα των θεωριώνπερί θεάτρου των τελών του 70?
Όλοι αυτοί οι από καθέδρας άνθρωποι του θεάτρου πότε πήγαν να δουν τι γίνεται ΣΗΜΕΡΑ στα θέατρα της Ευρώπης-κι εδώ Ευρώπη δεν εννοώ φυσικά το Λονδίνο και το Παρίσι-πριν καγχάσουν για την Μιμή Ντενίση, σκέφτηκαν λίγο τη δική τους ενημέρωση, κάνανε την αυτοκριτική τους? Σκέφτηκαν το ΄μέγεθος ευθύνης που έχουν για το τσιστετελομπουζουκλερί περιβάλλον που καλά κρατεί!
Καλό μήνα σε όλους. Ψάξτε πολύ πριν πάτε στο θέατρο. Ψάξτε περισσότερο να δείτε πέρα από την μόδα και τις ολοσέλιδες καταχωρήσεις που θα δώσετε το μεροκάματό σας και γιατί. Κυρίως γιατί...

6 σχόλια:

mahler76 είπε...

εμένα που με έχει φάει η μάνα μου να την πάω και δεν θέλω γιατί ξέρω τι φόλα θα είναι τι να κάνω?

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Υπομονή. Εχει υπέροχο φουαγιέ που αρκετοί χρησιμοποιούν μέχρι να τελειώσει η πάνε στο διπλανο Clemante για κοζερί με τα παιδιά από το gym.

tovenito είπε...

για ποιο μιλάς;μπερδεύτηκα. για το κλουβί;ή για τον λάκη;
άσχετο, αλλά το βιντεάκι μου φάνηκε πολύ σέξυ αν και με την πάλη δεν..

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Ονοματίζω μόνο τα θετικά .
Τα αρνητικά ας χαθούν στη λήθη.

b|a|s|n\i/a είπε...

(η) ουσ. ειδικότητα στην εκτέλεση χειρωνακτικού έργου | επαγγελματική ικανότητα | επάγγελμα | εμπειρία από την άσκηση ορισμένου έργου | (γεν.) ικανότητα, επιδεξιότητα, μαστοριά | τέχνασμα, πονηριά, τερτίπι | η έκφραση του ιδεώδους του ωραίου στα έργα του ανθρώπου | δημιουργία καλλιτεχνημάτων, έργων με αισθητική αξία | καλές τέχνες, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση, μουσική, χορός | έβδομη τέχνη, ο κινηματογράφος | φρ. η τέχνη για την τέχνη, άποψη που θεωρεί ότι σκοπός της τέχνης είναι η έκφραση του ωραίου, και ότι η τέχνη δεν αποσκοπεί στη χρησιμότητα

τέχνη (τεγόπουλος-φυτράκης)

τέχνη υπάρχει παντού γύρω μας. που ούτε πουλιέται. ούτε αγοράζεται.

natasha hassiotis είπε...

αχ, μπράβο, για το κλουβί με τις τρελλές έλεγες...ωραιότατο!!! θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ. μπράβο, φτου ξελευτερία, τώρα θα γράφεις αβίαστα και χωρίς καλοσύνες. είδες; δείξε μου τους φίλους σου...(αφού λέω στο μπλογκ μου μπήκα και δε θυμάμαι ότι άλλαξα ταπισερί;)