Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
Κυριακή
Λες αγαπάς το σινεμά
Βαριέσαι τα θέατρα και τα bar
Λες προτιμάς σκοτεινές αιθουσες
Και μυρωδιές ποπ-κορν
Μπουκάλια πορτοκαλάδας που τελειώνουν με θόρυβο…
Λες για τα χρόνια που δεν φαίνονται στο σινεμά
Για τα τσιγάρα που κόβονται
Και τα κρυφά δάκρυα…
Λες τι θες να δεις
Με προσκαλείς μαζι σου
Και απομακρύνεσαι στο ταμείο
Σε αποχαιρετω εκεί
Προτιμώ άλλη μια μέτρια παράσταση
Από μια υπέροχη μυσταγωγία μαζί σου
Ποιος είπε η Τέχνη πως ένωνει;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
χμμ περίεργο στυλ... μ' αρέσει, μ' αρέσουν τα ωραία τελειώματα... κ αυτό ήταν πολύ καλό...
Αφοπλιστικό!
Την καλησπέρα μου!
τα 4:21 της υπέροχης μυσταγωγίας που αποχαιρέτησες μαζί μας
(ποιο είναι το τραγούδι που ακούγεται;)
λες αγαπάς το θέταρο
βαριέσαι το πανί
μου προτείνεις σκηνές και ηθοποιούς
και απομακρύνεσαι στο θεωρείο
προτιμώ κι εγώ τις σκοτεινές αίθουσες
ποιος είπε ότι η τέχνη δεν ενώνει;
basnia, το τραγούδι εδώ
από την ταινία chansons d' amour
Μιά καλησπέρα είν αυτή...
Είπα να μπω και να βγω αθόρυβα και διακριτικά.
Τελικά με κέρδισε η αισθηματική ηλίκία που έρχονταν από μιά κινηματογραφική παράσταση..
εγώ πάντως όχι.Έχω δε υποψίες,μάλλον βάσιμες,ότι η Τέχνη χωρίζει!Ας είναι...
Καλημέρα.
Η ματιά που χαιδεύει με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα, αυτή μας ενώνει.Α! Και η τέχνη ενίοτε αλλά αυτό δεν είναι αναγκαίο.Όμορφος ο τρόπος που μιλάς,για προδοσία με αγάπη ειδωμένη.
Έχω την αίσθηση, ότι μπάινω σε μια υπέροχη αισθηματική παρέα - εγώ ο πρωτεϊκός, καζαντζακικός αντάρτης.
Μ' αρέσει, θα το απολαύσω.
Η Τέχνη πάντως είναι αλήθεια ότι δεν ενώνει πάντα. Είναι όπως τα ψηλά βουνά: έχουν και βαθιές χαράδρες!
Μ' αρέσει η πρωτότυπη απόδοση της "Κυριακής"
Καλώς βρεθήκαμε στην αισθηματική ηλικία και στους στίχους
Καλησπέρα!
φίλε ποιητά,
θυμάστε το άλλο, το ομώνυμο;
ας μαυρίσουμε λίγο τις ψυχές μας να καθαριστούν.
Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
σήμερα πού' ναι Κυριακή.
φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.
Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
θά' χουν ανάλαφρη καρδιά:
κοίτα στο δρόμο τα παιδιά,
κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι.
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε,
είναι ο Θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου.
ΥΓΙΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ!!!
Δεν ξερεις ποσο θελω να παω ενα σινεμα
-μονη
Η τεχνη ενωνει ..
αλλα η τεχνη και ξεγυμνωνει ..
Δημοσίευση σχολίου