Επικαιρότητα

Τα βλέμματα όλης της υφηλίου είναι στραμμένα στις ΗΠΑ όπου η υπερδύναμη (;) εκλέγει τον νέο της πρόεδρο. 

Επιτέλους ενας αφροαμερικάνος στην προεδρία.Στη χώρα μας πέραν της Ομπα-μάνιας που έχει κυριεύσει σχεδόν τους πάντες, το ενδιαφέρον εξακολουθεί να εστιάζεται στο εξόφθαλμο παζάρι κυβέρνησηςτραπεζιτών για την ενίσχυση των 28 δισ. ευρώ- ξέρετε, των κονδυλίων που δεν υπήρχαν μέχρι πρότινος για την ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων.

 Όλα τα άλλα φαντάζουν μικρά, λίγα ή και ανύπαρκτα. Όπως οι διαμαρτυρίες των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας που απέχουν για δεύτερη μέρα από το συσσίτιο, αντιδρώντας στις απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους.

 Ψιλά γράμματα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.

 Άλλωστε οι φυλακισμένοι δεν ζουν ανάμεσά μας... 

Κι όμως, οι φυλακές- τα σωφρονιστικά ιδρύματα όπως επιλέγει η εκάστοτε κυβέρνηση να τα αποκαλεί- αποτελούν μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Τι διεκδικούν οι κρατούμενοι; «Οι μεταφορές των βαρέως ασθενούντων στα νοσοκομεία να γίνονται με ασθενοφόρα και όχι με υπηρεσιακά τζιπ και δεμένοι πισθάγκωνα». Ακούγεται απόλυτα λογικό αίτημα. 

Όπως και η πλειονότητα των συνολικά 16 αιτημάτων που έχουν υποβάλει προς τον υπουργό Δικαιοσύνης αξιώνοντας κάποια αυτονόητα πράγματα, όπως για παράδειγμα την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων με τη δημιουργία ανοιχτών δομών φροντίδας και προστασίας εφήβων και νέων, πλήρη 24ωρη ιατρική κάλυψη με σεβασμό στους ασθενείς και διεύρυνση του επισκεπτηρίου. Το 2007, συνολικά 52 κρατούμενοι άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στις φυλακές.

 Το 2006 τέσσερις έγκλειστοι κάηκαν ζωντανοί στις φυλακές Κορυδαλλού, λόγω της αδιαφορίας των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Τι άλλο περιμένει το υπουργείο Δικαιοσύνης για να πάρει επιτέλους κάποια μέτρα προστασίας των κρατουμένων και να βελτιώσει τις συνθήκες εγκλεισμού τους; Η ανέγερση νέων φυλακών μόνο ως «έργο» δεν μπορεί να λογίζεται από μία κυβέρνηση.

 Όταν άλλωστε ανοίγουν νέες φυλακές κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας... 

Επιπλέον, η διαιώνιση της εξοργιστικής κατάστασης που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές όχι μόνο δεν συμβάλλει στην κατεύθυνση του σωφρονισμού, αλλά ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα επιφέρει. 

 Οι κρατούμενοι δεν έχουν ανάγκη από περισσότερους δεσμοφύλακες αλλά από περισσότερους ανθρώπους γύρω τους. «Δεσμοφύλακες» βρίσκει κανείς εξάλλου κι εκτός φυλακών και δεν είναι λίγοι... 

Αυτή η κόκκινη γραμμή απο την Βόρεια Ντακότα ως το Τεξας που χωρίζει τις 2 δημοκρατικές ακτές της Αμερικής, στον χάρτη των αποτελεσμάτων, είναι η ίδια γραμμη που χωρίζει την κοινωνία των έξω με την κοινωνία των φυλακών.

Οπως είπε κι ο Ομπάμα, κατι τελειώνει οριστικά. 

Κάτι αλλάζει.

 Ας  βοηθήσουμε όλοι το "κακο σπυρι" να σπάσει.

ΠΑΝΤΟΥ! 

Ας ενδιαφερθούμε. Ας κοινητοποιηθούμε.

Κοιτάξτε στις οθόνες τα αισιοδοξα πρόσωπα των Αμερικάνων σήμερα. Είναι ευτυχισμένοι. Ελπίζουν σε κάτι. Πιστεύουν σε κάτι. Κάποιος τους έδωσε Ο Ρ Α Μ Α . 

Εμείς εδώ?

Ας δώσουμε τον λόγο και την δύναμη μόνο σε όσους μπορουν και θέλουν να μας χαρίσουν όραμα κι ελπίδα.

Ολοι οι αλλοι ας ξεχαστουν. 

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που συγκινήθηκα με αμερικανικο γεγονός.

Και γι αυτό ήθελα να το καταγράψω κάπου