Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

19 χρόνια πρίν...


...υπήρχε ένα "τοίχος " που έπεσε
σήμερα
αισθάνομαι περισσότερους τοίχους παντού
μπορεί να είναι η ιδέα μου
υπήρχαν περισσότεροι ζωντανοί
σήμερα τα νεογέννητα μυρίζουν θάνατο
οι νέοι περιφέρουν μια αφόρητη πλήξη
οι συνομήλικοι πνίγονται στην εξαφανισμένη τους νεότητα
θλιβεροί και γκρεμισμένοι
ποτισμένοι στην προσωπική διαπλοκή των επιθυμιών τους
και το απερίσκεπτο βόλεμα της καθημερινότητας τους
μια εποχή που τελείωσε
αλλα το αρνούμαστε πεισματικά


μιά αξίνα κανείς;
ενα τσουνάμι αλλαγής;
ενας κατακλυσμός νέων ιδεών ;

ακούω βήματα ;




5 σχόλια:

tovenito είπε...

νομίζω όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα τείχη γκρεμίζονται. έχουν ακόμη να γκρεμιστούν πολλά και να χτιστούν άλλα τόσο.
αλλά κι εγώ ακούω βήματα. ελπίζω να μην αποδειχτούν παραισθήσεις

Roadartist είπε...

Αισθάνομαι τοίχους παντού..γύρω μου..Και δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη ή αν μου δίνετε καν η δυνατότητα να τους σπάσω.

'Τριγύρησα' στο blog σου, μου αρέσει που πας συχνά στο θέατρο.. και οι συχνές αναφορές σου στο Μάνο. Υπάρχουν κοινές αγάπες εδώ.. Καλή Κυριακή, σου αφήνω ένα ποίημα που θυμήθηκα λόγω του ποστ σου...

Τείχη..
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·


διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.


Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
(Κ. Καβάφης)

b|a|s|n\i/a είπε...

τοίχοι υπάρχουν και θα υπάρχουν σε όλες τις εποχές. που αλλάζουν. μπορούμε να περάσουμε και μέσα από τους τοίχους. τεχνολογία. και αν όχι, τους γκρεμίζουμε. αργά ή γρήγορα.

celsius33 είπε...

συγκλονιστικές εικόνες, Βερολίνο θέατρο μεγάλων γεγονότων, μια πραγματικά μεγάλη πόλη, και ένα μεγάλο δράμα. Ευχαριστώ που μου θύμισες το γεγονός. Σήμερα είναι αμφίρροπα τα πράγματα, σε πολλά δε βλέπεις τείχους, σε άλλα νέους, αλλά κατά βάθος τα τείχη μας είναι δικά μας.

basik-ly είπε...

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη βραδιά. Επέστρεφα από το σινεμά όπου είχα πάει να δω τον Batman, κι ύστερα είχα βγει με φίλους για φαγητό.
Στην Ku'damm πέσαμε πάνω σε συμφόρηση και κοροϊδεύαμε πως είχε πέσει το τείχος. Κι όμως αυτό είχε συμβεί! Ήταν όλα τόσο ξαφνικά.
Οι κεντρικές αρτηρίες είχαν μετατραπεί σε πεζόδρομους! Οι μπυραρίες χάριζαν μπύρα (τι άλλο ήταν η αλλαγή των ανατολικών μάρκων με δυτικά 1 προς 1, όταν η πραγματική αξία ήταν 1 προς 10;), ο κόσμος δεν το πίστευε.
Οι μπανάνες εξαφανίσθηκαν και ό,τι υγρό κυκλοφορούσε σε κουτάκι έγινε ανάρπαστο...
Και άλλα πολλά...