Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

συνεχίζω


επιστρέφω λιγότερος
κοιτώ
την έλλειψη
εκείνη
αποφεύγει τη ματιά μου
κυκλοφορώ γυμνός να συνηθίσω
μετά
φοράω χαμόγελα
κι ενα ευκολοφόρετο κέφι
να βγω στον κόσμο
προσβάσιμος

ξέρω

πιάνω το κενό
με το δεξί μου χέρι

τα βήματά μου
με πονούν
όμως
συνεχίζω
γνωρίζω την κατάληξη
συνεχίζω
σε απάτητους δρόμους
να βρω
νερό

συνεχίζω


(υπόσχομαι να σιωπώ λιγότερο πιά...)

7 σχόλια:

candyblue είπε...

Fort heureusement, chaque réussite est l'échec d'autre chose

efhbos είπε...

Μια γυναικα χρειαζεσε τωρα διπλα σου...!!!Αυτες εχουν μεγαλυτερη διαισθηση απο εμας...!

penny είπε...

Ετσι θλιμμένος,έτσι διαθέσιμος
ένα βραδάκι,γύρω στο μικρό σου
δάκτυλο
ένα άστρο να τυλίγεις.
Γιάννης Ρίτσος

karkinos7 είπε...

Συνέχεια στο περισσότερο των δρόμων!
Την Καλησπέρα μου!

b|a|s|n\i/a είπε...

η κατάληξη πάντα μα πάντα άγνωστη είναι μέχρι να της χαμογελάσουμε και να μας χαμογελάσει και αυτή.
(μετά το new dawn fades του moby η συγκλονιστικότερη διασκευή που είναι μακράν συγκλονιστικότερη του πρωτότυπου)
και μία και δύο και τρεις καλησπέρες!

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Αυτό το κενό ειναι πολύ δύσκολο να αναπληρωθεί ...θέλει πολύ δύναμη...
και η δίψα αφόρητη..εύχομαι να τα καταφέρεις!

Athanasios Int είπε...

ασε τα παντα γυρω σου να παρουν τον δρομο τους...την καλησπερα μου